Z animacjami takimi jak „ParaNorman” zawsze jest problem – dla dzieci, przynajmniej tych mniejszych, bajka jest zbyt straszna i większość rodziców słusznie nie zdecyduje się włączyć im tego filmu na dobranoc, sami dorośli z kolei raczej też po niego nie sięgną, bo, było nie było, to przecież bajka… Podobnego typu produkcje zbierają więc pochwały krytyków i smakoszy kina („ParaNorman” jest nominowany do Oscara dla najlepszej animacji), ale hitami w kinach się nie stają (co obraz Chrisa Butlera i Sama Fella tylko potwierdza)…
Norman jest chłopcem mieszkającym w miasteczku Blithe Hollow. Dodajmy, że niezwykłym chłopcem z niezwykłego miasteczka – widzi duchy i zjawy i potrafi z nimi gadać (co raczej nie przysparza mu przyjaciół), miasteczko zaś, jak się okaże, jest przeklęte i wkrótce może nim zawładnąć zła czarownica. Na szczęście wyjawiony przez wuja-dziwaka sekret może pomóc ocalić Normanowi miasteczko i najbliższych.
Film wzorowany jest na tandetnych obrazach grozy sprzed lat – dotyczy to zarówno strony wizualnej (sprane, brzydkie, ponure kolory), jak i samej fabuły. Co rusz można w nim wyłapać nawiązania do klasyków – przykładowo dzwonek w telefonie głównego bohatera wygrywa temat wiodący z „Halloween” Johna Carpentera. Całość przypomina animowane produkcje Tima Burtona (no, może nie jest aż tak wyrafinowana plastycznie). Czasem jest strasznie, czasem śmiesznie, a niezbyt mądrą fabułę okraszają naprawdę inteligentne dialogi. Postacie też potrafią zaskoczyć – przykładem Mitch, starszy brat przyjaciela Normana, Neila, który nie kryje się z tym, że jest… gejem (już widzę taką postać w polskiej animacji…)!
Jan
|
