Mimo iż najlepsze lata zespół ten przeżywał piętnaście lat temu (odbywał wówczas trasę po Polsce promującą jego najsłynniejszy album „Draconian Times”), to płyta ta jest dowodem na to, iż po upływie tego czasu zebrał dobre muzyczne zbiory. I to również pomimo tego, że grupa w międzyczasie „pobłądziła”, wydając płyty „poszukujące”, będące wypadkową między Depeche Mode a lekką wersją Rammsteina.
Wcześniej Brytyjczycy odwiedzali nasz kraj na Metalmanii, chociażby w roku 1991, gdy zagrali udany koncert tuż przed Sepulturą, w katowickiej Hali Baildon. Lata 90. to okres dla zespołu niezwykle udany: świetne koncerty, znakomite klipy („The Last Time”). Później, w wyniku zmiany stylu muzycznego i poszybowania w rejony elektronicznego rocka wymieszanego z metalem, zespół zbłądził.
Albumem „In Requiem” z 2007 roku, najlepszym od lat, powrócił nie tylko do dawnego wizerunku (czarne stroje, długie włosy), ale i do grania takiej muzyki, z jakiej zasłynął.
„Anatomy Of Melancholy” w pełni dokumentuje koncert z 12 kwietnia 2007 roku, który odbył się w Londynie w Klubie Koko. Zespół wygląda i gra jak w 1995 roku. Mamy do czynienia z czymś na kształt powrotu do przeszłości i show w starym, dobrym stylu.
Rozpoczyna je wstęp, z którego wypływa „The Enemy” z najnowszej płyty. Dalej m.in. „Grey”, „Erased”, „Red Shift”, „So Much Is Lost”, „Forever Failure”, „Once Solemn”, „As I Die”, „Eternal”, „One Second”, oczekiwany i nagrodzony rzęsistymi oklaskami „The Last Time” czy „Say Just Words”. Na bis PL grają niewymieniony w spisie „Isolated”. Każdy z 22 kawałków to strzał w dziesiątkę. To nie tylko promocja najnowszej płyty zespołu, ale swoiste greatest hits. Znana z ospałości brytyjska publiczność, co jakiś czas wykrzykująca różne uwagi, milknie, gdy zespół zaczyna grać, i chóralnie śpiewa każdy refren, jak w „Sweetness”. Minorowy klimat tworzą ciągnące się melodyjnie dźwięki gitar, wolne tempa, płaczliwe solówki skontrastowane z ciężkimi, powolnymi fragmentami. Momenty bardzo szybkie tworzą całość z wolnymi.
Minorowa, melancholijno-podniosło-epicka atmosfera dominuje przez cały czas trwania koncertu. Mimo że to metal gotycki, to spod tej warstwy melancholii przebija potworny czad. Tu każdy kawałek przyprawia o gęsią skórkę. Im bliżej ku końcowi, tym lepiej. Nie powinno to dziwić, gdy się patrzy na listę utworów: „True Belief”, „One Second”, „As I Die”, „Gothic”, „Embers Five” czy „Say Just Words”. Pod względem doboru repertuaru i wykonania koncert tworzy fantastyczną, bardzo spójną stylistycznie całość. Grupa gra bardzo sprawnie, wartko, dojrzale, nie tracąc nic ze swoich najlepszych cech. Jeśli gra coś ze słabszych płyt, to tylko najlepsze kawałki. Na koncertowym, przekrojowym DVD Paradise Lost lepszego zestawu utworów nie można sobie było wyobrazić. Ten, kto zna zespół od czasów „Gothic” czy „Draconian Times”, znajdzie tu same perły.
Paradoks w wypadku tej pozycji polega na tym, że lepiej się jej słucha z zamkniętymi oczyma, aniżeli ogląda, tak działa na wyobraźnię.
Jedynym mankamentem jest minimalistyczna scenografia i uboga bateria świateł (same niebieskości). Realizacja ascetyczna, trochę ujęć ze sceny, z wysokości konsolety, z boków i z góry. Na dłuższą metę jest to monotonne. Widać, że realizatorzy nie silili się na wirtuozerskie popisy. Dobrym rozwiązaniem było zainstalowanie reflektorów za zespołem, dzięki czemu widać kontury. Kolor niebieski nadaje koncertowi specyficzny klimat. Jednym słowem, bardzo reprezentatywne DVD w sam raz na dwudziestą rocznicę.
ASPEKTY TECHNICZNE
Pod względem jakości obrazu czeka nas rozczarowanie. Obraz zapisany w proporcjach panoramicznych jest nieprzystosowany do ekranów 16:9. Oglądając go, będziemy mieć pasy po bokach, u góry i u dołu. Ostrość kuleje, jest zbyt dużo zmiękczeń, a w ujęciach dynamicznych pojawiają się rozmazania i schodkujące linie ukośne.
Ścieżka dźwiękowa w Dolby Digital 5.1 to stereo plus kanały surround. Kanał centralny jest głuchy jak pień. Za to pod względem brzmienia, oddania barwy instrumentów i dynamiki dźwięku jakość nagrania zaskakuje na plus. Okazuje się, że nagranie live może brzmieć mięsiście, soczyście i z odpowiednią głębią. Dobrze słychać nie tylko zespół, ale i publiczność. Całość zmiksowano w bardzo równych proporcjach. Głos Holmesa nie niknie pod naporem gitar i bębnów. Inna sprawa, że jego barwa jest z płyty na płytę coraz szlachetniejsza. Dźwięk w cyfrowym stereo poziomem głośności i dynamiką dorównuje DD 5.1 (448 Kbps).
BONUSY
Znajdują się na płycie drugiej. Pod hasłem „Interview” znajdziemy piętnastominutowy wywiad z zespołem utrzymany w żartobliwej, luźnej formie, refleksje na temat grania w zespole, zajęć w czasie trasy, alternatywy wobec grania w PL czy miejsc, w których zespół chciałby zagrać, największego koncertu, jaki zagrali i który utkwił im w pamięci. Często na śmiesznie, rzadziej na poważnie. Widać, że muzycy mają do siebie dystans i nie napinają się niepotrzebnie. „Fans At The Koko” to spojrzenie na zespół od strony fanów (niektórzy z nich na koncert przybyli aż z Norwegii) plus garść refleksji zespołu tuż po koncercie. „Lost In The Europe” jest półgodzinnym materiałem zakulisowym z trasy, wyczerpującym kompendium wiedzy o zespole podróżującym w trasie. Czasem twórcy udało się coś osobistego z muzyków wyciągnąć. Na koniec dwa klipy i zwiastun dokumentu o zespole, „Over The Madness”.
Marcin Kaniak |
