|
Steven Soderbergh od pewnego czasu odgraża się, że właśnie nakręcił/kręci swój ostatni film. I tak powstało parę filmików, których poziom okazał się zdecydowanie niegodny twórcy „Seksu, kłamstw i kaset wideo”. „Panaceum” (po którym zresztą zaraz reżyser ponownie stanął za kamerą) też nie jest arcydziełem, choć przynajmniej ma klimat. No i porusza bardzo ważki, a systematycznie pomijany w kinie problem – skutki uboczne działania leków, którymi coraz hojniej się faszerujemy.
Główną bohaterką jest młoda Emily, kobieta z dobrą pozycją społeczną i przystojnym mężem. Jej życie zmienia się jednak diametralnie, gdy małżonek trafia do aresztu za malwersacje finansowe. Emily wpada w depresję, podejmuje próby samobójcze. Odwiedza też lekarza, psychiatrę Jonathana Banksa, który zapisuje jej eksperymentalny lek o nazwie Ablixa. Stan pacjentki poprawia się, w międzyczasie mąż opuszcza więzienne mury. Pewnego dnia zostaje jednak znaleziony martwy – pewne jest, że zginął z rąk Emily… Czy do zbrodni doszło za sprawą kolejnych zaburzeń psychicznych pacjentki, czy też wskutek zaburzeń spowodowanych niepożądanym działaniem Ablixy?
Mniej więcej do połowy oglądamy przyzwoity dreszczowiec, z klimatem, którego nie powstydziłby się Hitchock – film jest mroczny (także w warstwie wizualnej dominują brązy, zimne błękity, szarości, żółcie), czasem przypomina oniryczny sen (koszmarny zresztą). Z czasem zwroty akcji stają się coraz bardziej naciągane, a klimat ustępuje pierwszeństwa efektom i próbom zaskoczenia widza za wszelką cenę. Pytania dotyczące skutków ubocznych działania leków, ich testowania i zbyt hojnego zapisywania ich przez lekarzy oraz skutków kryzysu na prawidłowe funkcjonowanie społeczeństwa zostają odsunięte na dalszy plan, a wielka szkoda: Soderbergh potrafi jak mało kto mówić o przeróżnych współczesnych bolączkach… Mógł powstać wielki film, powstał poprawny thriller.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz bardzo specyficzny; użyto mocnych filtrów rozpraszających, co dało efekt poświaty i poskutkowało miękką fakturą kadru. Zarysy twarzy i krawędzie przedmiotów łagodnie wtapiają się dzięki takiemu efektowi w tło. W niektórych jedynie scenach ostrość zyskuje ostrzejszy pazur. Kolorystyka utrzymana w dwóch tonacjach. Kolory Emily to przydymione żółcie i ciepłe brązy we wszystkich tonacjach od połyskliwych kasztanów po piaskową sjenę, kolory Jonathan to raczej zimnawe granaty i laboratoryjne zielenie. Sporo głębokiej czerni i sztuczne oświetlenie, co sprawia że mamy do czynienia raczej z ponurościami, których na dobrą sprawę nie rozjaśnia żaden jaskrawszy kolor. Tylko scena reminiscencji ma jasne, pastelowe, rozświetlone słońcem kolory.
Ścieżka dźwiękowa typowo obyczajowa, w tle niewiele się dzieje ot jakiś szum ulicy czy delikatny gwar (atak dziennikarzy, restauracja, sąd). Tyły okupuje głównie ścieżka muzyczna o pulsującym, bardzo niepokojącym rytmie idealnie wpisująca się w klimat filmu.
BONUSY
Są zwiastuny, reportaż zza kulis (8 min) oraz cztery kilkuminutowe wywiady. Najwięcej udało się powiedzieć Catherinie Zeta-Jones, dla której jest to już trzeci film nakręcony ze Stevenem Soderberghiem. Aktorka zdradza, że przyszła na plan niemal prosto z ulicy i że wraz z Rooney Marą zaczęły grać zupełnie bez prób. Bardzo pozytywnie o współpracy z reżyserem mówi Channing Tatum przyrównujący Soderbergha do foremki do ciasta…bo każdej materii/tematowi nada swój niepowtarzalny, odbiegający od standardów, oryginalny kształt.
Jan/veroika |
