| To on spowodował, że o polskiej aktorce zrobiło się głośno, że wrzały fora internetowe, a paparazzi mieli pełne ręce aparatów. Romans ów i rozgłos wokół niego pomógł w promocji filmu, niestety – raczej zaszkodził jemu samemu…
„Ondine” to mieszanka dramatu obyczajowego, kryminału i, do pewnego przynajmniej momentu, baśni o selkie, czyli celtyckiej syrence. W tej opowieści o rybaku Syracuse, którego nędzne życie (alkoholizm, rozpad związku, córeczka czekająca na przeszczep) odmienia wyłowiona z morza tajemnicza piękność, elementy mistyki wkradają się niepostrzeżenie w portret smutnej irlandzkiej prowincji zamieszkałej przez ludzi ciężkiej pracy i społecznych wyrzutków. Tym większa szkoda, że te magiczne wstawki – ryby i homary nieoczekiwanie same wpadające do sieci głównego bohatera na dźwięk śpiewu Ondine – w finale zostają odarte z tajemnicy i zepchnięte na margines… Jako dramat obyczajowy dzieło Neila Jordana sprawdza się bowiem przeciętniutko… A już na pewno nie zobaczymy tutaj zapowiadanego w sloganach reklamowych „uczucia o niespotykanej mocy” – romans Syracuse’a i Ondine wypadł (w przeciwieństwie do romansu odtwórców głównych ról) blado i niemrawo. Większa w tym wina Alicji Bachledy-Curuś, która gra bardzo monotonnie (inna sprawa, że reżyser wolał eksponować jej wdzięki, niż głowić się nad pogłębianiem portretu psychologicznego jej bohaterki). Colin Farrell jako zaniedbany nieudolny rybak i kochający ojciec prezentuje się poprawnie, swoje momenty – choć krótkie – ma ukochany aktor Jordana, czyli Stephen Rea (tutaj w roli księdza).
Czym broni się „Ondine”? Z pewnością stroną wizualną: podziwiamy piękne plenery irlandzkich wysp Bere i Dursey (malownicza zatoczka, nad którą stoi dom głównego bohatera), sfotografowane w zimnych błękitach, szarościach i zgniłych zieleniach przez ulubionego operatora Wonga Kar-Waia, Christophera Doyle’a. Stonowane, czasem przymglone zdjęcia (realizowano je podczas wyjątkowo zimnego i mokrego lata) udanie wprowadzają w pierwsze, lekko magiczne sekwencje filmu. Ujęcia na kutrze rybackim wypadły naturalnie, podobnie jak scena z wpadającym do wody wózkiem inwalidzkim z córką Syracuse’a (szczegółowo dopracowywali ją kaskaderzy, a Bachledę-Curuś zastąpiła w podwodnych ujęciach profesjonalna pływaczka). Ogólnie pierwszą część „Ondine” można uznać za udaną, dalej Jordan nie spisał się na miarę oczekiwań swych fanów i na miarę swojego wielkiego talentu.
ASPEKTY TECHNICZNE
Kolorystyka obrazu jest dosyć specyficzna. Utrzymany jest w surowej, zielonkawo-morskiej tonacji, podkreślającej surowość krajobrazu rybackiej wioski. Właściwie nie ma żadnych żywych barw, a zachmurzone niebo nie sprzyja nasyceniu tych, które występują. Karnacja bohaterów jest bardzo blada, ale dzięki porządnej ostrości, która ujawnia swe walory głównie w zbliżeniach, sporo szczegółów jesteśmy w stanie wychwycić (zarost Farrella, rumieńce na policzkach Bachledy). W scenach nocnych, słabo skontrastowanych, wiele szczegółów nas ominie, bo czerń nie jest zbyt smolista. W tych sekwencjach szemranie tła jest też najintensywniejsze.
Dźwięk z mocnym tłem w sekwencjach morskich.
BONUSY
Jest montaż najciekawszych fragmentów filmu (m.in. wyłowienie Ondine czy spowiedź Syracuse’a), kilka krótkich wywiadów z reżyserem i aktorami, zwiastuny i dosyć obszerny reportaż z planu pokazujący pracę nad sekwencjami wypadku samochodowego czy wyłowienia Ondine.
Jan |
