To pierwszy pełnometrażowy film fabularny Johna Carpentera od czasów „Duchów Marsa”. Przez te 9 lat dawny mistrz nie przygotował sobie jednak specjalnie interesującego scenariusza – „Oddział” to miks wątków z bardzo dobrej „Tożsamości” (o czym przekonamy się na 100 procent w drugiej części filmu, ale co łatwo przeczuć już na początku), a także z kilku obrazów gore rozgrywających się w zakładach zamkniętych.
Główną bohaterką tej rozgrywającej się w USA w latach 60. XX wieku opowieści jest młoda Kristen, która trafia do szpitala psychiatrycznego. Kristen pamięta tylko strzępki wydarzeń ze swej przeszłości. W zakładzie zaprzyjaźnia się z czterema podobnymi do niej – przynajmniej wiekowo – dziewczynami. Od samego początku czuje, że coś złego czai się w szpitalnych korytarzach, zagląda do jej pokoju, a nawet wnika do niego. Wkrótce ginie jedna z przyjaciółek Kristen, potem kolejna. Chora przeprowadza krótkie śledztwo, z którego wynika, że to duch zamordowanej niedawno przez koleżanki młodej pacjentki… Lekarz zajmujący się sprawą Kristen nie jest przekonany do jej rewelacji, ba, nie przypomina sobie wspomnianej zamordowanej dziewczyny. Winny jest więc duch, człowiek (obsługa nie należy do miłych), a może to tylko imaginacja chorej dziewczyny?
Ogólnie film zawodzi: nie jest ani specjalnie oryginalny, ani zaskakująco opowiedziany. Rozwiązaniami technicznymi przypomina raczej skromne telewizyjne slashery z lat 70., a metoda straszenia jest dość monotonna i mało wyrafinowana: po prostu co pewien czas coś nagle wyskakuje do wtóru mocniejszego akordu muzyki (oczywiście często to działa i podskakujemy w fotelu, ale chyba jednak to sposób raczej prymitywny i niegodny Carpentera…). Zamiast kreować napięcie i klimat grozy, reżyser woli epatować krwawymi scenkami rodem z „Piły”. Nic specjalnego, stąd w wielu krajach – chociażby u nas – „Oddział” trafił od razu na rynek DVD.
ASPEKTY TECHNICZNE
Film jak film, ale czołówka należy do najciekawszych, jakie ostatnio widziałam: fotografie utrwalone na czymś w rodzaju pękających i tłukących się luster, których kawałki powoli odpadają od siebie, to majstersztyk. Jeśli już o tym mowa, to ostrza ich krawędzi aż lśnią. W reszcie filmu jest już normalniej (chwilami intencjonalnie miękko), ale kontrast jest na tyle przyzwoity, by nawet w ciemnościach widać było dobrze dosyć nieciekawą facjatę mordującej zjawy oraz takie szczegóły jak pękające żyłki na twarzy poddanej okrutnym elektrowstrząsom Sarah, tworzące cienką siateczkę. Kolory szpitalne: szarości, biele i błękity, tylko ubrania dziewcząt tworzą barwne plamy.
Dźwięk inicjuje równie mocny akcent jak w przypadku obrazu. A jest nim basowa, rycząca burza z przeciągłym odgłosem grzmotu ciągnącym się tuż po uderzeniu pioruna i demolującym nasze bębenki. Ścieżka w dalszej części też ciekawa – wypełniają ją głosy i stłumione szepty dochodzące gdzieś z tyłów, robiące wrażenie słyszalnych tylko w głowie szalonej Kristen. Muzycznie ciekawie, z miłymi dla ucha, ale lekko złowieszczymi żeńskimi wokalizami.
BONUSY
Zwiastuny.
Jan / veroika
Premiera DVD: 4.07.2011
|
