Życie Nikki jest szczęśliwym życiem kobiety spełnionej w małżeństwie i rodzicielstwie. Od wielu lat jest żoną człowieka, którego kocha, mają dorosłą już córkę. Po śmierci męża kobieta ma poczucie wielkiej straty i pustki. Jej życie zmienia się całkowicie, dni wypełniają smutek, żal, zniechęcenie i zrezygnowanie. Mija kilka lat. Pewnego dnia Nikki spotyka mężczyznę, który jest bardzo podobny do jej zmarłego męża. Czuje, że musi go poznać - i tak też się dzieje. Okazuje się, że Tom również jest samotny, nawiązuje się między nimi bliższa znajomość, rozkwita pełen ciepłych uczuć romans. Tom jednak pozostaje w nieświadomości, co do prawdziwego powodu zainteresowania Nikki jego osobą.
Obietnica obejrzenia interesującego dramatu psychologicznego opowiadającego o tym, do czego może doprowadzić nieukojona tęsknota i miłość do zmarłego współmałżonka nie zostaje w przypadku tego filmu spełniona. Można by się spodziewać analizy całej gamy uczuć, jakie kolejnymi falami zalewają człowieka po stracie kogoś bliskiego, można by oczekiwać pokazania próby obrony umysłu przed ostatecznym przyjęciem do wiadomości, że już nigdy tej osoby nie zobaczymy. Postępowanie Nikki jest w gruncie rzeczy desperackie i irracjonalne, może nawet egoistyczne, dziwne, zrozumiałe, a jednocześnie niezrozumiałe, wzbudzające wątpliwości nawet w niej samej. Jest więc materiał w tej historii na interesujące studium przypadku, jakich chyba niewiele jest w kinie, ale zamiast tego mamy po prostu historię w sumie nietypowego, jeżeli zna się przyczyny, romansu. Do obejrzenia i do wzruszenia, ale tylko na jeden wieczór.
ASPEKTY TECHNICZNE
Pomimo obyczajowego charakteru, film ma dosyć intensywną ścieżkę dźwiękową. Oczywiście najważniejsza w tym wypadku jest ścieżka muzyczna – bardzo dramatyczna podkreślająca „emocjonalne” wyżyny filmu, troszkę podobną w swej intensywności do glassowskiej muzyki z „Godzin”. Ale i bez muzyki sporo się dzieje. Intensywność nadano odgłosom życia domu, głośno brzmią kroki bosych stóp na parkiecie, szelest ubrań, stuknięcia zamykanych drzwi. Dynamizmu nie brakuje odgłosom natury: morze w początkowej sekwencji szumi groźnie, potem subtelnie szurają liście, a podczas wizyty bohaterów w knajpce japońskiej deszcze szumi z cała intensywnością.
Obraz dosyć wyraźny, zwłaszcza w dosyć częstych zbliżeniach twarzy bohaterów. Pięknie widać usiane fotogenicznymi zmarszczkami twarze, czy drobinki piasku na ustach martwego Garretha. Kolory naturalne, sporo w nich zimnych odcieni błękitów jaki ciepłych brązów, żywym wyjątkiem są sekwencje meksykańskie bardziej nasyconych ciepłymi barwami i tonąca w nich pracownia malarska Toma.
BONUSY
Zwiastuny.
itk/veroika
|
