Nowojorski detektyw Scott Galban prowadzi śledztwo w sprawie zabójstwa swojego długoletniego partnera. Odkrywa, że był on zamieszany w szantaż i prawdopodobnie właśnie dlatego zginął. Kluczem do rozwiązania zagadki może być młoda kobieta Isabel, której podobizna widnieje na fotografiach robionych przez ofiarę .
Dziwne uczucie pozostaje po obejrzeniu „Objawienia”… jakbyśmy oglądali dwa filmy w jednym. Wątek detektywa nijak się nie ma do wątku Isabel , a raczej ma się, ale z montażu na pewno to nie wynika. W dodatku w tego typu narracjach dobrze by było zachować harmonię i równowagę między wątkami, tutaj zaś mamy kompletny brak integralności i spójności jego wątków, a to wrażenie potęguje nieporadność budowania sceny, tak jakby wycięto z nich początek i koniec.
Zaintrygował mnie ten dziwny film na tyle, by poszukać o nim informacji… I bingo! Znalazłam odpowiedź tłumaczącą jego dziwność. Otóż w zamierzeniu „Córka Boga”, bo tak miał się ów film zwać miał opowiadać o dominikańskiej rodzinie, która zderza się z policyjną brutalnością wobec mniejszości etnicznych. Sporo w „Córce Boga” miało być surrealizmu i realizmu magicznego, sporo mistycyzmu, a wątek śledztwa miał jedynie katalizować wydarzenia.
Stało się inaczej. Wytwórnia, która w zamierzeniu miała uratować gotowy już film, czyniąc z niego kasowy przebój, wycięła bez zgody reżysera ponad 20 minut, ogałacając go tym samym ze wszystkiego co oryginalne. Uwypuklono za to wątek niemrawego detektywa, granego jednak przez „nazwisko” czyli Keanu Reeve’sa, mając nadzieję, że to wystarczy by przykroić film do gustów publiczności. Tak się nie stało, oburzony reżyser, którego „Córka Boga” była debiutem, zażądał usunięcia swego nazwiska z napisów, a film stał się finansową klapą…
Nawet jednak w takiej thrillerowej postaci film z powoli rozkręcającą się akcją, każdą sceną obnażający nowe fakty i o tak gęstej atmosferze miał potencjał, by stać się intrygującym, wikłającym widza w akcję thrillerem. Pozostał niezrealizowanym potencjałem, z ciekawym pomysłem. Na pewno jednak warto doczekać końca, by się przekonać o co w nim chodzi, a tego o wielu podobnych thrillerach nie można powiedzieć. A na pewno warto go obejrzeć dla ślicznej, grającej w naturalny sposób kubańskiej aktorki Any de Armas, kradnącej film wszystkim „gwiazdom”, której powinno się pozwolić wygrać wszystko co możliwe chociażby w tej niezwykle dramatycznej końcówce.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz ma ciemną „karnację”, sporo w nim nocnych scen toteż sztuczne światło neonów i żarówek przekłamuje kolory, wśród których sporo mdławych zieleni i zimnych błękitów. Dzienne sceny z Isabel są utrzymane w bardziej naturalnej, bezowej tonacji. Kontrast i ostrość bardzo przeciętne. Jest lekkie szemranie tła.
Dźwięk został dobrze rozseparowany: w tyłach dynamicznie brzmiący gwar nowojorskiej ulicy: szum śmieciarek, sygnały policyjnych wozów, pisk hamulców autobusu, gwar głosów. Świetnie wypada stukot wagoniku metra sunący po szynach. Ale i subtelne odgłosy mają swoją niszę: świergot ptaka w ogrodzie. Bardzo dobra niepokojąca elektroniczna, muzyka dopełnia klimatu.
BONUSY
Zwiastuny.
Veroika |
