Zadaniem pracującego w liniach lotniczych agenta federalnego Billa Marksa jest czuwanie nad bezpieczeństwem pasażerów. Kilka minut po wystartowaniu samolotu lecącego z Nowego Jorku do Londynu Marks na swój służbowy telefon dostaje informację, że jeżeli na wskazane konto nie zostanie przelana kwota 150 milionów dolarów, co 20 minut zginie jeden pasażer. Jak wśród stu kilkudziesięciu Bogu ducha winnych osób znajdujących się na pokładzie, których życie jest w niebezpieczeństwie, znaleźć wyrachowanego, sprytnie kamuflującego się mordercę – to pytanie, na które brak odpowiedzi będzie kosztować życie kolejną osobę.
Klimat filmu może trochę kojarzyć się z powieściami Agathy Christie, których akcja toczyła się w ograniczonej przestrzeni - pędzącym pociągu, zamkniętym pokoju - a mordercą był ktoś spośród znajdujących się w niej ludzi. Oczywiście daleko mu do wyrafinowania wspomnianych dzieł mistrzyni kryminału, ale chodzi o to, że mamy w filmie bardziej do czynienia z grą psychologiczną niż z akcją. Spośród tłumu pasażerów wyodrębniono kilka stereotypowych postaci, co do których widz będzie miał od razu odpowiednie skojarzenia (Arab, blondynka, przeciętniak), oszczędzające reżyserowi trudu budowania skomplikowanych portretów psychologicznych. To samo dotyczy głównego bohatera, pomimo podjęcia próby pogłębienia jego osoby poprzez dodanie już to problemu z alkoholem, już to wypalenia zawodowego. Zamiast tego twórcy filmu skupili się na budowaniu napięcia i wymyśleniu kilku zwrotów akcji, co się na szczęście z interesującym skutkiem udało, czyniąc „Non-stop" wartym uwagi thrillerem, który zaspokoi oczekiwania fanów gatunku i nie tylko.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz o bardzo przyzwoitej ostrości i dużym stopniu widoczności detali. Kontrast bardzo dobry, dynamika ruchu płynna. Barwy chłodne, oscylują wokół granatów i błękitów, dopiero o świcie jest więcej naturalnego światła.
Dźwięk z intensywnymi kanałami tylnymi generującymi przez cały czas szum silników samolotu. Akcyjnych momentów sporo od walki wręcz w toalecie począwszy przez próbę spacyfikowania Billy’ego przez współpasażerów, po końcową strzelaninę. Osobne miejsce w przestrzeni dźwiękowej zajmuj oczywiście scena z podbitym basem wybuchem bomby oraz z awaryjnym lądowaniem pełnym zgrzytów blachy, pisku opon, dudnienia maszyny sunącej po płycie lotniska czy wybuchów eksplodującego silnika.
BONUSY
Oprócz zwiastunów są dwa materiały:Akcja Non-Stop (6 min) i Panika na 12 kilometrach (7 min). Pierwszy koncentruje się na technicznych aspektach realizacji filmu. Twórcy zdradzają nam trudności na jakie napotkali kręcąc materiał w ciasnych pomieszczeniach (co ma też swój plus, bo publiczność koncentruj się na reakcjach bohaterów) i jakimi trikami musieli sobie pomagać. Drugi materiał dotyka w większym stopniu aspektu obyczajowego filmu i jego realizacji. Mowa o tym, że twórcy wzorowali się na filmach katastroficznych z lat 70. i że ciekawiło ich zachowanie ludzi stojących w obliczu katastrofy. Zabawne refleksje dotyczą okresu zdjęciowego trwającego 5 tygodni, podczas którego wszyscy musieli nosić te same ubrania, a wysiadywali tyle godzin w „samolocie”, że codziennie mogliby przelecieć dystans do Australii.
itk/veroika
|
