Ceremonię ślubną Nardo przerywa jeden z jego przyjaciół, Jason, który oświadcza że Nardo popełnia błąd i tak naprawdę nie chce się żenić. Wściekła panna młoda nokautuje niedoszłego męża i wyjeżdża sama w podróż poślubna do Meksyku, która mieli odbyć razem. Nardo podąża za nią, ale kiepsko sobie radzi jako że budzi się sam, nagi i przerażony w środku meksykańskiej pustyni. Na ratunek przybywają przyjaciele. Razem wywołują lawinę absolutnie niewyobrażalnych wydarzeń.
Niczego szczególnie pochlebnego nie da się o „Niezłym Meksyku” niestety powiedzieć. Film jest popłuczyną po dziełach typu „Kac Vegas”, ale podczas gdy tamte śmieszyły, to ten jest dziwnie ociężały. Komizm sytuacyjny nie działo bo jest kalką, podobnie jak bohaterowie, którzy nie mają osobowości i nawet w toczących się między sobą dialogach nic nie iskrzy. Nieco więcej komizmu pojawia się dopiero pod koniec filmu. Nawet montaż i sposób narracji jest odtwórczy, a szkoda bo przecież bo akurat tutaj możnaby zaskoczyć widza (skoro nie udało się scenariuszem). Generalnie to pozycja polecana na zasadzie „jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma”.
ASPEKTY TECHNICZNE
„Niezły Meksyk” rekompensuje widzowi irytację… pięknymi kolorami. Iście papuzie barwy: czerwienie, zielenie, chabry, turkusy, błękity i żółcie jarzą nam się w oczach. Tak właśnie wyobrażamy sobie meksykańskie targowiska! Ostrość i kontrast niczego sobie. Lekkie szemranie tła.
Nie można za to tak pochlebnie wyrazić się o ścieżce dźwiękowej. Generalnie tylko w końcówce filmu w scenach strzelaniny w więzieniu tyły odgrywają kluczową rolę ładnie budując klimat oblężonego i ostrzeliwanego pomieszczenia. Przez cały film tyły opanowuje gitarowa muzyka, która towarzyszy płynącym z centrum dialogom.
BONUSY
Zwiastuny.
veroika |
