| Jest taka piękna legenda o Tadż Mahal. Po 20 latach budowy grobowca-mauzoleum dla swej ukochanej zmarłej żony cesarz odwiedzający skończony już niemal obiekt zapytał, co to za niepozorna skrzynka stoi pod ścianą. Odpowiedziano mu – to trumna ze szczątkami cesarzowej…
Tak dalekie skojarzenie przyszło mi do głowy po obejrzeniu filmu „Niewygodna prawda”. Film oparty na książce Mary Mapes, głównej bohaterki opisywanych zdarzeń opowiada historię amerykańskich dziennikarzy, którzy przed wyborami prezydenckimi w 2004 roku postanowili ujawnić opinii publicznej fakt, że ubiegający się o reelekcję prezydent USA George’a W. Busha w młodości zdołał – dzięki koneksjom ojca – uniknąć służby w Wietnamie. Opublikowane przez nich materiały stają się obiektem olbrzymiej krytyki, a oni sami stają przed komisją dyscyplinarną.
Skąd takie skojarzenie z kulisami wielkiej budowli? Otóż i tam i tu, to co najważniejsze zostaje zepchnięte na margines. Zasadniczy przedmiot dyskusji jakim w „Niewygodnej prawdzie” było pytanie, czy Bush okazał się tchórzem starając się o przeniesienie go do o niebo bezpieczniejszej Gwardii Narodowej odchodzi w niebyt. Nikt już o nim nie pamięta, bo każdy zajmuje się wiarygodnością dokumentów – czcionką tekstu i tym czy maszyna do pisania w latach 70 miała podniesionym th w dacie. Dla mnie najważniejsza w „Niewygodnej prawdzie” jest właśnie ta nadużywaną zwłaszcza przed wyborami sztuczka socjotechniczna polegająca na przenoszeniu uwagi wyborcy/widza na temat zastępczy w wyniku czego, nie pamięta on już o tym co było sednem problemu.
Druga zasadnicza sprawa poruszona w filmie to funkcjonowanie mediów i tego jak bardzo producenci obsesyjnie chronią własne interesy. Niesamowicie mocna i sugestywna jest scena przesłuchania przed kamerą świadka, który dostarczył feralne dokumenty, starszego chorego człowieka, który wielokrotnie musi potwierdzać, iż wprowadził w błąd dziennikarzy. To żenujące zarówno jak i dla niego samego, jak i dla pytającego go prezentera, na którego wydawca wywiera ogromną presję.
Trzeci bardzo ciekawy watek dotyczy samych dziennikarzy. Będący pod presją czasu antenowego pobieżnie sprawdzają dokumenty i ignorują wątpliwości ekspertów byleby szybko opublikować materiał i zaszokować opinię publiczną. A przecież to oni powinni mieć wbudowaną funkcję adwokata diabła i pytać wątpiąc i wątpić pytając zmniejszając tym samym ryzyko kłamstwa powiedzianego przed kamerą do minimum.
Mocnym punktem filmu są aktorzy: znakomita Cate Blanchett w roli Mary Mapes, oddająca dylematy bohaterki zaszczutej przez współpracowników i media, rozczarowanej sytuacją, która ja przerasta, zdegustowana kłamstwami, które przyjęła za prawdę... To kobieta, której życie, poświęcane głównie pracy, legło w gruzach i która znajduje w sobie siłę, by odejść z honorem. Kroku dotrzymuje jej Robert Redford w roli gospodarza popularnego programu „60 minut” flagowego programu stacji CBS. Grana przez niego ikona mediów, w pewnym momencie staje się kozłem ofiarnym i najbardziej pokrzywdzoną osobą w tej całej sytuacji. To on zostaje zmuszony publicznie do przeproszenia milionów widzów za wprowadzenie w błąd przez współpracowników. Pomimo tego, że wie iż prawda wygląda inaczej…
„Niewygodna prawda” nie ma tego zimnego obiektywizmu thrillera politycznego jaki miał genialny pod tym względem „Spotlight” niemniej jednak to ciekawa diagnoza kondycji mediów i tego jak daleko odeszły od swej misji poszukiwania prawdy.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz ze stonowaną kolorystyka w której dominują beże, brązy i czernie. Ostry i dobrze skontrastowany. Dosyć silnie falują krawędzie w scenach panoram miasta.
Ścieżka dźwiękowa dialogowa ze sporadycznymi dynamicznymi dźwiękami takimi jak silniki startującego samolotu.
BONUSY
Zwiastuny i książeczka.
veroika
| 
