Ktoś słyszał o państwie zwanym Tabulistan? Nie… I taki właśnie mają problem jego mieszkańcy, a przede wszystkim miejscowy dyktator. Jakoś tak nijako być dyktatorem kraju, o którym nikt nie wie… Władca wysyła więc dwóch pasterzy, Feruza i Muzafara, z misją PR-ową. Specyficzną, gdyż wymyślił sobie, że Tabulistan trafi na pierwsze strony gazet, gdy… wysłani zamachowcy-samobójcy wysadzą wieżę Eiffla! Niezbyt rozgarnięci niedoszli męczennicy docierają do Francji, ale mieszkańcy tego kraju okazują się niezwykle groźnym i przebiegłym przeciwnikiem: można się tam natknąć na nacjonalistów korsykańskich, oszustów wszelakiej maści, a także na potężną machinę biurokratyczną – rzeczy nie do przejścia dla prostych pasterzy… Na swe szczęście goście napotykają na swej drodze młodą reporterkę, która, wierząc że są nielegalnymi emigrantami, deklaruje im swą pomoc.
Na czyich przygodach wzorowali się twórcy filmu, widać od razu – na perypetiach Borata w USA. Podobnie jak ów słynny i niepokorny Kazach, tak dwaj synowie Tabulistanu stykają się w cywilizowanej na pozór Francji z gorszymi zachowaniami i uprzedzeniami, niż w swym dzikim i zacofanym państwie. Francuzom dostaje się co chwila, ale nie w tak wyrafinowany sposób, jak Amerykanom w „Boracie”: tutaj nikt nie kręci ukrytą kamerą obnażając szowinizm i ksenofobię, nikt nie prowokuje naprawdę. „Niech żyje Francja!” jest zwariowaną komedią z lekkim zacięciem satyrycznym, często przekraczającą granice dobrego smaku i raczej mało wyrafinowaną. Dzięki swej żywiołowości i barwnym bohaterom można ją obejrzeć z uśmiechem na ustach, ale – w przeciwieństwie do opowieści o wspomnianym Kazachu – tylko raz, a potem dość szybko uleci z pamięci.
ASPEKTY TECHNICZNE
Akcja filmu rozgrywa się w dwóch kompletnie różnych kolorystycznie miejscach. Tabulistan to państwo pustynne, nic więc dziwnego że dominują kolory piasku, beże, sjeny i szarości. Zmienia się to dosyć radykalnie gdy dwaj niedoszli zamachowcy lądują we Francji, która z miejsca zachwyca zieloną soczystością pól, błękitem nieba, lazurem morza i bielą zabytków. Nawet nasi bohaterowie zamieniają przaśne ubrania na kolorowe, wkomponowując się tym samym bardziej w tło. Z usterek tylko szemranie tła. Ostrość i kontrast w porządku.
Ścieżka dźwiękowa zwariowana jak sama fabuła. Sporo muzyki podkreślającej akcję, sporo odgłosów tła i tych subtelnych i tych bardzo dynamicznych. Tych ostatnich wiele nasłuchamy się w obozie treningowym, jeszcze w Tabulistanie, podczas meczu piłki nożnej, konfrontacjach między rożnej maści kibicami. Pacyfikowanie przez żandarmów manifestacji ulicznej czy karnawałowe obchody święta 14 lipca zostały najlepiej rozseparowane i mają odpowiednią dynamikę. Akcyjnością zaś pachnie najbardziej podczas policyjnego pościgu za samochodem Marianne.
BONUSY
Zwiastuny.
Jan/veroika |
