Martin Sharp to człowiek sukcesu – prowadzi własny program telewizyjny, nie brakuje mu pieniędzy, ma rodzinę. Wszystko to przepada w rezultacie ujawnienia jego romansu z, jak się poniewczasie okazało, nieletnią dziewczyną. Jego upadek staje się pożywką dla mediów. On sam nie widzi innego wyjścia z sytuacji niż samobójstwo. Na dachu drapacza chmur, z którego zamierza skoczyć, nieoczekiwanie spotyka jeszcze trójkę takich desperatów jak on, którym życie z różnych powodów obrzydło. Ponieważ samobójstwo to sprawa zbyt intymna, by popełniać je wśród takiego tłumu, cała czwórka postanawia odłożyć ten krok na później, a konkretnie na walentynki. Do tego czasu mają się wspierać nawzajem.
„Nauka spadania” jest komedią romantyczną, która oferuje parę zabawnych momentów, ale którą zapomnimy już następnego dnia po obejrzeniu. Akcja jest od samego początku przewidywalna, a bohaterowie stereotypowi. Aktorzy nie mieli w tej sytuacji wiele do zagrania, najlepiej spisał się Pierce Brosnan w roli Martina, bo w tej postaci znalazło się trochę miejsca na autoironię. Podsumowując pokrzepiająca, dość banalna historia o tym, że lekiem na całe zło jest miłość.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz o dwóch tonacjach kolorystycznych. Obie naturalne, ale oczywiście w londyńskiej dominują kolory stonowane, raczej chłodne: błękity, szarości i czernie. W sekwencji na Teneryfie dominują słoneczne żółcie, lazur morza, jaskrawe czerwienie, toskański odcień błękitu nieba i oranże światła słonecznego oświetlające twarze bohaterów. Ostrość przeciętna, kontrast w ciemnych sekwencjach lekko niedomaga.
W warstwie dźwiękowej niezbyt żywo, coś się naprawdę musi dziać żeby ożyły, toteż sporo w nich odgłosów deszczu, grzmotów burzy, gwaru dyskoteki i wybuchów sztucznych ogni. Poza tym okupuje ją ścieżka muzyczna pełna znanych rockowych i popowych przebojów.
BONUSY
Zwiastuny i niezbyt obszerne wywiady z aktorami i autorem powieści, której film jest ekranizacją. Nickiem Hornby. Aktorzy koncentrują się na charakteryzowaniu swoich postaci, na tym że dostali dobry punkt wyjścia. Taki mianowicie że istnieją takie noce w roku, które są popularne jeśli chodzi o popełnianie samobójstw. I są takie miejsca, które cieszą się taką popularnością. Tam właśnie spotyka się czwórka głównych bohaterów, którzy chcą popełnić samobójstwo. Film z takim punktem wyjścia balansuje na bardzo cienkiej granicy, ale udało się stworzyć opowieść, po której ludzie będą wychodzili z kina z innym nastawieniem. Edycja z ciekawą, pełną anegdoetk z planu i wypowiedzi twórców, książeczką.
itk / veroika |
