Na szesnastym Przystanku Woodstock 2010 odbył się jedyny w swoim rodzaju koncert Leszka Możdżera i Tymona Tymańskiego oraz towarzyszących im muzyków. W związku z tym, że rok 2010 był rokiem chopinowskim – przypadała w nim dwusetna rocznica urodzin pianisty – Jerzy Owsiak wpadł na pomysł, żeby uczcić to specjalnym wydarzeniem na PW. Możdżer i Tymański na zamówienie Jurka Owsiaka, któremu – jak mówią – się nie odmawia, przygotowali muzykę Chopina we własnych, jazzowych i – jak sami przyznają – chuligańskich interpretacjach. Ten niecodzienny projekt został stworzony wyłącznie z myślą o PW i został tylko JEDNORAZOWO wykonany na tym festiwalu.
Zadanie było o tyle karkołomne, że granie jazzu na tak dużym, plenerowym koncercie wiązało się ze sporym ryzykiem. Muzycy zawsze byli przyzwyczajeni, że jazz grają wyłącznie w zadymionych i małych klubach.
Sam projekt pod nazwą Polish Brass Ensemble, w postaci zespołu Tymańskiego i Możdżera, miał swój początek na Warsaw Jazz Days 2009 podczas wspólnego koncertu z trębaczem Davem Douglasem. Ten projekt jest reaktywowany tylko na specjalne okazje. Jedną z nich był właśnie woodstockowy koncert wypełniony chopinowskim repertuarem.
Koncert udał się, a wszelkie obawy zostały rozwiane, gdy tylko zespół zaczął grać. Muzycy skupieni blisko siebie na olbrzymiej scenie wytworzyli energetyczną fuzję jazzu i muzyki klasycznej. Nowe aranżacje Chopina zostały zaprezentowane w sposób przyswajalny dla młodego słuchacza obeznanego z muzyką. Nie tylko znawcy znajdą tu sporo nawiązań do Jana Garbarka i jego albumu „Rites” lub Chicka Corea i albumu „Return To Forever”.
Grupa zaprezentowała klasyczny repertuar bardzo nowatorsko, ale też bez obawy o to, że naruszają coś nietykalnego. Muzyka Chopina w wersjach oryginalnych nudzi młodego słuchacza, za to w interpretacjach Możdżera i Tymańskiego brzmi świeżo i odważnie. Mamy tu z jednej strony tradycyjny jazz, a z drugiej jazz-fusion zwany potocznie jazz-rockiem, pełen rozbuchanej energii i ekspresji. Koncert jest ewidentnie jazzowy, Chopina tu jest mało, może tylko pomiędzy nutami pobrzmiewają echa jego muzyki. Cała reszta to Chopin odczytany na nowo, od początku do końca.
Są tu momenty, że muzyka Możdżera i Tymańskiego brzmi jak ścieżka dźwiękowa filmu z końca lat sześćdziesiątych (kłania się Komeda i wczesny Polański), bardzo malownicza i działająca inspirująco na wyobraźnię. Niby Chopin, ale zaadaptowany do obecnej rzeczywistości. Oczywiście są również momenty skoczne (Etiuda c op. 25 nr 12), przyjęte owacjami, ale to wyjątek. Dominuje powaga, zaduma, bardziej typowa dla koncertu jazzowego. Idealna muzyka do słuchania i kontemplowania w środku nocy. Edycja digipack DVD/CD.
ASPEKTY TECHNICZNE
Transfer panoramicznego obrazu nieznacznie słabszy niż produkcji DVD zrealizowanych na PW 2011. Kolory żywe, ostrość dobra, a detaliczność bezkonkurencyjna. Cyfrowy transfer nie zawiera żadnych artefaktów w postaci migotania tła czy schodkowania linii ukośnych. Nie będę się wymądrzał, jest po prostu dobrze.
Ścieżka dźwiękowa w DTS 5.1 zrobiona z wyczuciem, bardzo dynamiczna i przestrzenna. Efekt dookolny satysfakcjonujący nawet jazzowego melona. Widz oglądający koncert w domu czuje się, jakby był na koncercie. Szczelna przednia scena dźwiękowa jest dynamiczna, a dźwięk rozplanowany z wyczuciem. Świetna jak na warunki koncertu plenerowego jest akustyka i dynamika nagrania. Dosłownie czuć w powietrzu napięcie panujące na scenie. Słychać nawet uderzenia palców na gryfie kontrabasu. Do tego
dochodzi sekcja dęciaków. Klawisze fortepianu Możdżera bez trudu przebijają się przez wszystkie instrumenty.
BONUSY
Na płycie DVD umieszczono blisko półgodzinny wywiad z Tymonem Tymańskim i Leszkiem Możdżerem przeprowadzony z muzykami na gorąco po koncercie. Muzycy otwarcie opowiadają o obawach, jakie im towarzyszyły w związku z tym jednorazowym projektem i jak muzyka Chopina zostanie przyjęta przez Woodstockowi publiczność. Edycja DVD, tak jak ostatnie pozycje z PW, jest wzbogacona o dodatkową płytę CD ze ścieżką dźwiękową z koncertu.
Marcin Kaniak | 
