Tytułowa Mary to ośmiolatka z Melbourne, dziewczynka wychowująca się w patologicznej rodzinie (matka alkoholiczka, ojciec dziwak). Mary pragnie dowiedzieć się, skąd biorą się dzieci w innych częściach świata (w rodzimej Australii podobno znajduje się je na dnie kufla z piwem). Wysyła więc list do Ameryki, do przypadkowo wybranego Maxa Horowitza, zakompleksionego i otyłego Żyda w średnim wieku, cierpiącego na zespół Aspargera (odmiana autyzmu). Max odpisuje Mary i tak rozpoczyna się trwająca dwie dekady znajomość epistolarna, dzięki której obie strony powoli układają sobie całkiem znośne życie. Pewnego dnia dziewczyna postanawia wybrać się do USA, by odwiedzić nigdy niewidzianego przyjaciela.
To co prawda produkcja animowana, ale zdecydowanie przeznaczona dla starszych widzów: sporo w niej czarnego humoru, postacie są wielowymiarowe i mają dość trudne charaktery, porusza się ponadto wiele „dorosłych” tematów. To taka plastelinowa psychodrama z elementami komediowymi, będąca jednocześnie dość rzadkim w ostatnich latach w kinie przykładem opowieści, w której akcję pchają do przodu listy wysyłane przez bohaterów.
Co do samej animacji – nad ludzikami i ich plastelinowym światem pracowano ponad rok, dopracowując do perfekcji każdy szczegół. Powstało 212 figurek bohaterów (i 1026 ust wyrażających ich emocje), 133 plany i 475 plastelinowych rekwizytów (najbardziej namęczono się projektując maszynę do pisania)! W sumie zużyto 73 kilogramy plasteliny i 12 litrów lubrykantu udającego łzy i wodę. Przedstawiony świat jest mroczny, pozbawiony jaskrawych barw, odzwierciedlający stan ducha bohaterów. A mimo wszystko wciągający jak ich skomplikowane osobowości. To jeden z ciekawszych filmów animowanych ostatniej dekady, nagradzany na wielu festiwalach (między innymi Kryształowy Niedźwiedź w Berlinie), przeznaczony dla bardziej wyrobionych widzów kochających niebanalne postacie, ironię i refleksję nad ludzką naturą.
ASPEKTY TECHNICZNE
Jak na plastelinowych bohaterów, potrafią zrobić całkiem wiele hałasu. Rąbie nas basem po uszach odgłos roztrzaskiwania się klimatyzatora, odrywającego się od ściany, który pozbawi życia ulicznego mima. W ogóle w tyłach sporo się rozgrywa: hula wiatr w czasie burzy, mocno dudnią krople deszczu, przeciągle wędruje odgłos gromu. Bzyczenie much, które łapie Max, dochodzi to z lewej, to z prawej. Zaskakują nas mocne akcenty dźwiękowe wpadające nam w ucho znienacka – strzały w pierwszej sekwencji nowojorskiej, zgrzyt mechanizmów windy w domu Maxa, beczenie owiec w Nowej Zelandii czy iskrzenie elektrowstrząsów w szpitalu. W dodatku angielski narrator ma znakomity głos, lekko czarnohumorzasty, dostosowany do ogólnego klimatu, i piękną dykcję.
Obraz rewelacyjny, ze świetnym, bardzo głębokim kontrastem i porządną ostrością. Dzięki temu widać wszelkie niuanse bardzo dobrej animacji, załamania światła, szczelinki, wgłębienia, wypukłości i płaszczyzny powierzchni.
Łatwo stwierdzić, gdzie rozgrywa się dana sekwencja, bo film został podzielony kolorystycznie. Nowy Jork to cała paleta szarości grafitowych, stalowych i siwych, „wybrzmiewających” ładnie na tle głębokiej czerni. Drugi przewodni motyw kolorystyczny to brąz przynależny akcji australijskiej, z jego subtelnościami w odcieniach: rudościami, sepiami, miedziami, beżami i cynamonami.
BONUSY
13 zwiastunów.
Jan / veroika
Premiera DVD: 7.03.2011 |
