| Mike Banning, szef ochrony prezydenta USA towarzyszy mu w podróży do Wielkiej Brytanii na pogrzeb premiera kraju. Wydarzenia, które ma zgromadzić przywódców wolnego świata, okazuje się pułapką w której wszyscy oni giną. Tylko Banningowi udaje się ocalić prezydenta, ale terroryści usiłują schwytać go by dokonać na oczach całego świata jego egzekucji.
"Londyn w ogniu" to kontynuacja przygód Mike’a Banninga jako szefa ochrony prezydenta USA, który w poprzedniej części ratował go w jego własnym Białym Domu. Teraz to Londyn stał się polem bitwy o życie prezydenta. Ten wybór okazał się całkiem trafiony. Przeniesienie akcji do stolicy Wielkiej Brytanii sprawiło, że film nabrał sporego rozmachu, a spektakularne niszczenie angielskiej metropolii ogląda się przednio! Wszystko inne pozostało bez zmian. Mamy tutaj uwspółcześniony motyw „W samo południe” gdzie samotny rewolwerowiec walczy przeciwko całej zgrai, tylko że tam królowały rewolwery, a tu karabiny maszynowe, drony i bazooki. Londyn w ogniu to typowy akcyjniak, bez ambicji zaliczenia do klasyki gatunku, który niczego nie udaje. Gdyby jeszcze reżyser Babak Najafi uczynił go odrobinę bardziej lotnym w dialogach i mniej ociekającym patriotycznymi banałami to nawet wszelkie nieprawdopodobieństwa związane z wydarzeniami byłyby całkiem strawne. A to ostatnie akurat się wybacza bo kino akcji rządzi się swoimi prawami. Film jest widowiskowy, trzyma w napięciu do samego końca, a i nie można przejść obojętnie obok gwiazd tam się pojawiających nawet jeśli mają do powiedzenia symboliczną kwestię. Gerard Butler nie wprawdzie filuternej lekkości Bruce’a Willisa ze „Szklanej pułapki”, ale jest na tyle przyzwoitym aktorem by unieść na barkach cały film.
ASPEKTY TECHNICZNE
Podobnie jak w pierwszej części film ma odpowiedni power dźwiękowy. W scenie ataku na ulicy kanonady strzelanin z karabinów maszynowych tworzące stacatto brzmią w kolejnych kanałach, tworząc dźwiękowe pole bitwy. Robi wrażenie syki lecących pocisków stingerów i eksplozja strącanych i uderzających o budynki helikopterów. A przedtem i potem są trzaski blachy wylatujących w górę w wyniku eksplozji samochodów i odłamków muru odrywających się od niszczonych siłą wybuchu ścian. Ciekawie brzmi katastrofa mostu ze zgrzytem załamującej się blachy i szczekiem potężnych łańcuchów. Generalnie głośniki cały czas pracują, a zarówno tło jak i pierwszy plan dźwiękowy wypełniają różnorakie odgłosy, obfitujące w odgłosy basów.
Obraz porządny, ostry o głębokim kontraście i naturalnych kolorach, których tonacja przechodzi od pasteli wschodu po zimne granaty chmurnego Londynu.
BONUSY
Zwiastuny, wydanie typu booklet.
Veroika |
