| Są takie filmy, z których zapamiętuje się nie fabułę, lecz aktorów. Klasyczny przykład stanowi „Lokatorka”. Chłonie się ten obraz oczami ze względu na świeżą jak pączek róży, ale kobieco bujną, a aktorsko znakomitą Scarlett Johansson, która za tę rolę była nominowana do Złotego Globu.
„Lokatorka” – ekranizacja powieści Ronalda Everetta Cappsa „Off Magazine Street” – opowiada historię wychowywanej przez babcię nastolatki Pursy Will (Johansson), która po śmierci dawno niewidzianej matki przyjeżdża do Nowego Orleanu objąć w posiadanie odziedziczony po niej dom. A właściwie ruderę, co gorsza – zamieszkaną przez dwóch nadużywających alkoholu typków, profesora literatury Bobby’ego Longa (John Travolta) oraz jego dawnego asystenta Lawsona Pinesa, aspirującego do napisania książki, której jakoś nie może ukończyć. Long i Pines wmawiają dziewczynie, że jej matka zapisała im po 1/3 domu, więc ta zamiast ich wyrzucić, zostaje z nimi. Początkowo niechętnie usposobiony wobec intruza, który słucha denerwującej muzyki, robi w domu porządek i chowa alkohol, Long zaczyna stopniowo troszczyć się o los Pursy i namawia ją do ukończenia szkoły, udzielając wraz z Pinesem korepetycji. I wszyscy żyją zgodnie i szczęśliwie do chwili, gdy panna Will dowiaduje się prawdy o swoim spadku.
Nie jest to film o zawirowanej akcji, wręcz przeciwnie. Akcja toczy się wolno i leniwie, jak na Nowy Orlean przystało – sporą część czasu wypełnia bohaterom biwakowanie z kolegami (mieszkają na mało reprezentacyjnych peryferiach miasta), przerzucanie się literackimi cytatami oraz picie alkoholu, aczkolwiek nie wiadomo, skąd biorą na to pieniądze (co prawda raz Bobby sprzedał za 300 dolarów samochód). Ogólnie panuje klimat luzu, dodatkowo podkreślany nastrojową muzyką country (Travolta też czasami brzdąka na gitarze). Wszystko zmierza do pozytywnego końca, który raczej dla nikogo nie powinien być żadną niespodzianką. Ale ten specyficzny, nowoorleański klimat, intelektualna atmosfera, w miarę ciekawe dialogi i postacie sprawiają, że „Lokatorka” sączy się z ekranu jak napój może nie boski, ale na pewno niosący skołatanej duszy ukojenie.
O roli Johansson trzeba powiedzieć, że – jak zawsze sympatyczna i naturalna – dobrze pokazała metamorfozę swej bohaterki, która ze zbuntowanej nastolatki przekształca się w dziewczynę mądrą i dojrzałą. Travolcie należy oddać sprawiedliwość, że grając cokolwiek łajzowatego Bobby’ego Longa, nie przeszarżował, a nawet potrafił trochę z siebie zakpić, gdy w jednej ze scenek udaje się w tany ze Scarlett w straszliwych laciach.
ASPEKTY TECHNICZNE
Rzadko zdarza się widzieć na DVD obraz o tak naturalnych kolorach. A tu cera Scarlett Johansson jest prawdziwie brzoskwiniowa, co ładnie podkreśla jej dziewczęcość. Barwy są bardzo żywe, zieleń traw odznacza się soczystością, a kwiaty (sporo ich na ekranie) radują oko intensywnością kolorów. Obraz jest ostry, niezwykle wyraźny i bogaty w detale. To ważne, bo sporo scen rozgrywa się w zaciemnionym roletami domu, a mimo to wyposażenie wnętrza widać dokładnie, także w dalszym planie. W blond fryzurach bohaterek można rozróżnić każdy włos, na skórze twarzy postaci każdą niedoskonałość. Byłoby idealnie, gdyby nie to, że pojawia się trochę zabrudzeń, ale głównie na początku, potem już tylko sporadycznie. Niemniej już dawno żaden obraz na DVD nie prezentował się tak dobrze.
Dźwięk do wyboru w DTS i w Dolby Digital 5.1. Ścieżka dźwiękowa nie jest zbyt przestrzenna, dominują na niej dialogi i subtelne, bardzo pastelowe muzyczne tło w formie gitarowego country, czasami jazzu. Nawet w scenach klubowych (taniec, oklaski) odgłosy są bardzo frontalne. Nie zmienia tego wrażenia słabo rozlegające się z tyłu ciurkanie padającego deszczu, będące zazwyczaj dobrym testem przestrzenności.
BONUSY
Tylko 6 zwiastunów.
ren |
