Debiut Dustina Hoffmana jest dla mnie zaskakujący o tyle, że nigdy nie widziałam w im miłośnika muzyki. Jego „Kwartet” jest zaś hołdem złożonym ludziom z nią związanym i muzyce samej, która ożywia każdą minutę. Film rozgrywa się w domu spokojnej starości w jakim każdy chciałby dożyć swych dni. Seniorzy mają czas na wszystko, a nade wszystko na podtrzymywanie swoich muzycznych pasji. Żyją pełnią zżyci, kłócą się i flirtują, ale też wszyscy solidarnie martwią się, że mogą stracić ukochane miejsce, Toteż wpadają na pomysł by dla podratowania sytuacji finansowej ośrodka urządzić jubileuszowy koncert. Kiedy do domu przybywa sławna śpiewaczka Jean Horton mają nadzieję, że wspomoże ich inicjatywę. Kłopot w tym, że Jean przybyła tam w innych zamiarach. Pragnie pogodzić się ze swym byłym mężem, z którym poróżniła się dziesiątki lat wcześniej…
„Kwartet” to opowieść cudownie optymistyczna i pełna humoru, starość bywa tu taka jaką mogliby wyśpiewać na rodzimym gruncie panowie z „Kabaretu starszych panów”: pogodna, twórcza i tylko z leksza nieco uciążliwa, gdy strzyka w kościach. Ktoś tam znika w szpitalu, ktoś niedomaga i kiepsko kojarzy, ale życie toczy się dalej i trzeba go doceniać, bo kto ma to rozumieć lepiej jak nie staruszkowie, którym zostało już mniej niż więcej… „Kwartet” to koncert dla oczu (piękne plenery), uszu (znakomita muzyka) ale i dla przyjemność duchowa, jako że w rolach głównych oglądamy gwiazdy brytyjskiego kina, a ich kreacje, pomimo lekkości filmu, chwytają za serce… Też się tak chcemy zestarzeć!
ASPEKTY TECHNICZNE
„Kwartet” to film niezwykle pogodny jak to w domu pogodnej starości być powinno. W kolorystyce przeważa żółć, złoto, beże, kość słoniowa. Sceny plenerowe cieszą oczy soczystymi, jasnymi zieleniami. Odcień skóra twarzy bohaterów naturalna w lekkim odcieniu brzoskwini. Kadry mają dużo światła i nawet nocne sceny w pomieszczeniach są pięknie oświetlone miękkim, ciepłym blaskiem.
Muzyka cudowna, aczkolwiek szkoda, że nie rozbrzmiewa z większą mocą, bo jest ładnie, acz jedynie dyskretnie słyszalna w tyłach. Poza nią dochodzą stamtąd raczej nieliczne odgłosy: oklaski w piętra które są powitaniem nowej pensjonariuszki Jean Horton, czy śpiew ptaków w parku w scenie rozmowy skłóconych małżonków.
BONUSY
W dodatkach 5 materiałów promocyjno-tematycznych. Pierwszy „Historia”, najbardziej ogólny, traktuje o temacie filmu, jakim jest hasło żyj pełnią życia aż do końca i o starych ludziach, o którzy rzadko stają się bohaterami filmów. W „Reżyserze” (3 min) wypowiada się on sam i pracujący z nim aktorzy, którzy opowiadają o sposobie jego pracy, o tym, że mimo słusznego wieku jest dziki jak huragan i bez przerwy gada! „Taniec”, „Salsa” i „Schodami w górę, schodami w dół” to króciutkie impresje o poszczególnych motywach filmu.
veroika |
