Ale nie swojego… Ognisko tworzą niemłodzi już małżonkowie: Gerri i Tom. On jest geologiem, ona psychologiem, mają domek za miastem, dorosłego syna, żyją spokojnie, wolno, szczęśliwie. Co pewien czas odwiedzają ich znajomi, którym w życiu się nie powiodło: a to podstarzała Mary, zła na cały świat, że nie udało jej się znaleźć szczęścia i spełnić marzeń, a to otyły Ken, który kiedyś zmieniał partnerki, a teraz pozostała mu samotność, a to wdowiec Ronnie (brat Toma) niepotrafiący znaleźć wspólnego języka z synem. Spotkania z Tomem i Gerri są dla nich swego rodzaju terapią, chwilą wytchnienia.
Akcja rozpisana jest na cztery pory roku. Roku, jakich wiele przeżyli główni bohaterowie. Jedni w tym czasie umartwiali się i użalali nad sobą, drudzy – czyli Tom i Gerri – utrwalali swój związek. Recepta na szczęście według Mike’a Leigh jest banalnie prosta: znajdź swą drugą połówkę i stwórz z nią trwały związek. Samotny równa się nieszczęśliwy. Takie samotnicze nieszczęście można na chwilę zagłuszyć chociażby wizytami u przyjaciół, ale ci przyjaciele nie pomogą na dłuższą metę, gdyż… szczęśliwi w swym świecie nigdy do końca nie zrozumieją tego, co czuje ktoś niemający u boku kogoś bliskiego. Dlatego, mówi reżyser, sam zmień swe życie i walcz o szczęście, nikt za ciebie tego nie zrobi.
„Kolejny rok” płynie jakby leniwie, pokazując zwyczajne wydarzenia z życia zwyczajnych ludzi, ich małe radości i smutki. Reżyser znakomicie żongluje nastrojem i w każdej chwili sytuacja, z której się śmiejemy, pokazana z punktu widzenia kogoś innego uświadamia nam, że śmiejemy się z czyjegoś nieszczęścia… Za scenariusz Leigh był zresztą nominowany do Oscara. Za reżyserię dostał natomiast Nagrodę Jury Ekumenicznego w Cannes (była też nominacja do Złotej Palmy). Bo też i „Kolejny rok” to jedno z jego najlepszych (i najbardziej w sumie optymistycznych) dzieł, które zadowoli wszystkich fanów dobrego kina.
ASPEKTY TECHNICZNE
Od strony dźwiękowej „Kolejny rok” to przede wszystkim rozmowy, wyraźne i dobrze nagrane, momenty ciszy i kojąca muzyka. W tej ostatniej słychać często obój z towarzyszeniem harfy, wiolonczeli i innych instrumentów, czasem jest tylko gitara, czasem na plan pierwszy wychodzą skrzypce, a wszystkie owe instrumenty dopowiadają swą piękną barwą nastrój filmu. Dialogi dochodzą z przednich głośników, sporadycznie z bocznych dobiegają jakieś odgłosy, jak na przykład syk otwieranej puszki z piwem czy szum pociągu przemieszczający się z przedniego do lewego głośnika.
Ostrość w zbliżeniach dobra, o czym można się przekonać obserwując bez przeszkód układ zmarszczek na twarzach poszczególnych bohaterów, w dalszych planach trochę zmiękczona. Kolory ciepłe, bliskie naturalności, ale trochę za mało nasycone. Nawet część dziejąca się latem, choć kolorystycznie najładniejsza, jest zaledwie pastelowa. Widać wyraźnie, że Tom i Gerri – ich dom, kuchnia, weranda, ogród – otoczeni są ciepłymi barwami, już przeniesienie akcji na ulicę powoduje zmianę palety na chłodniejszą, zaś mieszkanie ponurego brata Toma nastrojem mogłoby konkurować z kostnicą. Poza tym obraz czysty, bez usterek.
BONUSY
Zwiastuny.
Jan / itk
Premiera DVD: 16.06.2011
CIEKAWOSTKI – CUDOCYTAT
CIEKAWOSTKI – CUDOKADR
|
