| Stan jest ambitnym politykiem marzącym o wygraniu wyborów na gubernatora. Jego brat Paul był nauczycielem historii, jednak jego karierę przerwały problemy osobiste. Bracia z małżonkami spotykają się na uroczystej kolacji w eleganckiej restauracji. Wraz z kolejnymi kęsami jedzenia atmosfera przy rodzinnym stole robi się jednak coraz cięższa. Prawdziwym powodem spotkania jest bowiem potrzeba uporania się z problemem, w który wplątali się ich nastoletni synowie..
Oren Moverman to reżyser, którego filmy „W imieniu armii” i „Brudny glina”, a zwłaszcza ostatni „Love And Mercy” bardzo mnie ujęły. Ma szczere, ale ostre spojrzenie na ludzkie słabości i niedoskonałości, przy czym traktuje ich z etnologiczną wręcz ciekawością. Jego „Kolacja” przywiodła mi na myśl słowa Attili Jozsefa, węgierskiego poety, który napisał kiedyś takie zdanie: Kultura spadła ze mnie, jak ubranie ze szczęśliwego kochanka. Moverman pokazuje właśnie jak spadają maski wykształconych, bogatych i światowych ludzi, by ukazać ich mniej eleganckie oblicza. I gdyby nie elegancki sztafaż, jakim jest upiornie droga i ekskluzywna restauracja można by mniemać, że jesteśmy na meczu rugby gdzie za chwilę zawodnicy rzuca się sobie do gardeł. „Kolacja” to film tak gęsty od ludzkich emocji, że atmosferę można by kroić nożem, a są to emocje z półki tych najbardziej pierwotnych - chodzi bowiem o karygodny postępek dzieci zwaśnionych par i o to, co z tym zrobić dalej? Czy wygrać ma poczucie sprawiedliwości społecznej w myśl, której każdy odpowiada za swoje czyny czy wygra biologiczna siła rodziców, którzy chronią w swych dzieciach swoje geny? Te niekontrolowane wybuchy emocji są tak silne, że nie sposób odnieść je do jednego wydarzenia, to wierzchołek góry lodowej konfliktów i sporów, zazdrości i rywalizacji, a to, co się wydarza tylko demaskuje latami zamiatane pod dywan problemy. Widz odpoczywa od tych emocji zgodnie z teatralną narracją w antraktach, tu zastąpionych pięknie serwowanymi daniami, gdyż konstrukcja samej powieści – podzielona zgodnie z kolejnością ich podawania (aperitif – przystawka – danie główne – deser – digestif – napiwek). Podobnie jak u w „Rzezi” Romana Polańskiego cała opowieść toczy się podczas kilku godzin, tu jednego wieczoru i rozgrywa na kilkunastu metrach kwadratowych, co decyduje jedynie o zagęszczeniu atmosfery. Moverman bał się jednak tej jedności czasu i miejsca i zastosował w filmie retrospekcje, które rzucają światło na konflikt braci, ale osłabiają siłę opowieści i rozrzedzają atmosferę. Generalnie w filmie ludzie to osobniki, które należą do stada i nigdy nie przestały myśleć jak ich pierwotni przodkowie żyjący w hordzie, a pod wpływem tych pierwszych instynktów są zdolni do zrobieni wszystkiego w myślę zasady zachowania gatunków. W filmie pada takie stwierdzenie: Posiadanie dzieci jest wielkim egoizmem. Rodzimy dzieci, bo nasze geny szukają gospodarza, który zapewni im przetrwanie. I film daje nam asumpt by się nad prawdziwością tego zdania zastanowić. Nie myli się nikt kto po przeczytaniu recenzji odniósł wrażenie, że dwie godziny „Kolacji” to jedne z najdłuższych dwóch godzin w jego życiu. Film ma ciężki kaliber, ale osładza go skutecznie przyjemność jaką czerpiemy z uczty aktorskiej w wykonaniu znanych i lubianych aktorów; tym razem crème de la crème jest występ Laury Linney (Claire), która przechodzi w ciągu tego wieczoru największa metamorfozę: od łagodnej i wyrozumiałej żony po rozwścieczoną lwicę gotową bronić swego drapieżnego lwiątka.
ASPEKTY TECHNICZNE
Dźwięk typowo obyczajowy, z przewagą dialogów, acz z tyłów sączy się przez cały czas nastrojowa, towarzysząca eleganckim ucztom muzyka. Od czasu do czasu dotrze do nas dźwięk sztućców czy trzask tłuczonej szyby.
Obraz jest niezbyt ostry, raczej miękki zwłaszcza w scenach wieczornych i we wnętrzach, których mamy w filmie najwięcej. Kolory oscylują wokół czerni, beżów, a jedynym barwniejszym akcentem jest czerwone spodnium Claire.
BONUSY
Booklet ze zwiastunami.
veroika |
