Tytuł niezwykle prowokacyjny, ale nazywanie tego obrazu gorącym erotykiem jest lekką przesadą. Chyba że za niezwykle erotyczne momenty można uznać pokazanie gołego tyłka grającego jedną z głównych ról Marcina Dorocińskiego i piersi Sonji Richter, kreującej kobietę pragnącą mężczyzny. No cóż, nie ma to jak dobra promocja. Sam film opowiada jednak dzieje wielkiej namiętności, która połączyła duńską fotografkę mody z mężczyzną z jej snów. I to dosłownie, ponieważ Karen (tak się nazywa tytułowa dama) wielokrotnie widziała spotkanego przypadkiem na ulicy Maćka w nękających ją sennych koszmarach. Kiedy nawiązuje z nim znajomość, wybucha dzika i nieokiełznana namiętność, która wywraca jej życie do góry nogami.
Film ma spore zadatki na gęsty od napięcia dramat psychologiczny, ale psychologia nie jest jednak najmocniejszą stroną „Kobiety, która pragnęła mężczyzny”. Na uwagę na pewno zasługują zdjęcia ciekawie fotografowanej Warszawy, w której rozgrywa się część akcji.
ASPEKTY TECHNICZNE
Dźwięk i obraz są bardzo ascetyczne. Ten pierwszy to przede wszystkim łagodna, ale pełna niepokoju muzyka, stanowiąca osnowę dla scen przewijających się przed oczami. W ścieżce dźwiękowej słychać głównie rozmowy, szepty, a pod koniec w paru scenach odbijające się echem w korytarzach krzyki kłócących się kochanków. Poza tym delikatne dźwięki otrzymywanych i wysyłanych sms-ów czy trzask migawki aparatu fotograficznego. Nawet kroków czy miejskiego szumu jest w tym filmie niewiele, co potęguje wrażenie, że kochankowie, a zwłaszcza Karen, są wyizolowani z otoczenia, oderwani od rzeczywistości.
W chłodzie zielonkawych kadrów, urozmaicanych czasem bielą planu zdjęciowego i szarością ulic Warszawy, jedyną cieplejszą plamą jest zasłona w kolorze zupy pomidorowej wisząca w mieszkaniu będącym miejscem schadzek. Cera aktorów jest blada. Czerń niezbyt nasycona. Szczegóły w ciemniejszych ujęciach mało widoczne. Ostrość zmiękczona, choć w zbliżeniach przyzwoita. Obraz czysty.
BONUSY
Pustka i chłód wieje z tej sekcji.
ren / itk
Premiera DVD.14.07.2011 |
