Zrecenzowanie „Kick-Assa” (w złagodzonym tłumaczeniu – Kopacza Tyłków) nie jest sprawą łatwą, bo to, co może wzbudzić moralny sprzeciw recenzenta, dla wielu jest akurat szczególnie atrakcyjne. Aby polubić ten film, trzeba więc być: a) miłośnikiem komiksów, b) wielbicielem brutalnych rozwalanek. Jeśli kogoś nie porusza widok mordowanego z zimną krwią dzieciaka lub odwrotnie – dzieciaka mordującego z zimną krwią, to to jest idealny obraz dla niego. I czymże jest wobec tego niesmak recenzenta, skoro trup ściele się gęsto i o to właśnie chodzi? Trzeba jednak uczciwie powiedzieć, że film zyskał na ogół przychylną krytykę i był nawet nominowany do wielu nagród, w tym Teen Choice Awards (nagrody nastolatków) w kategorii obrazu akcji i przygody (!).
„Kick-Ass” w zasadzie trudno jednak zakwalifikować do konkretnej grupy wiekowej. Bardzo drastyczne sceny mordowania (poprzez zgniecenie samochodu z mężczyzną przypiętym do kierownicy kajdankami, upieczenie w mikrofalówce, podrzynanie gardła, tortury itp.), porachunki dilerów narkotyków, krwawa zemsta policjanta wyrzuconego z pracy itp. to zdecydowanie świat dorosłych. Ale perypetie nabuzowanego hormonami nastolatka, który naśladuje bohaterów komiksu (zazwyczaj bawią się w to siedmiolatki, mniejsza jednak o to), to znów materiał na film dla młodzieży. Krótko mówiąc – zabrakło konsekwencji.
Ale ad rem, czyli do rzeczy. „Kick-Ass” zaczyna się jak klasyczny (czyli schematyczny) film o szkolnym pariasie – jest nim Dave Lizewski – który chce zostać bohaterem. Naczytawszy się komiksów, Dave kupuje w internecie zielone ubranko i postanawia, wzorem Batmana czy Spidermana, zaprowadzić w Nowym Jorku porządek. Pierwsza interwencja kończy się ciężkim pobiciem i utratą zdolności czucia. Kolejną, bardziej udaną akcję świadkowie rejestrują w telefonach komórkowych, a nagrane filmy umieszczają w internecie, dzięki czemu Kick-Ass – taki pseudonim Dave sobie obrał – staje się sławny. Do tej chwili, z pewnymi wyjątkami (mord na dilerze narkotyków), obraz Matthew Vaughna doskonale mieści się w kategorii komedii dla nastolatków, w której w sposób satyryczny pokazuje się rolę internetu w kreowaniu bohaterów masowej wyobraźni.
Kiedy jednak w obronie szkolnej koleżanki Dave zadziera z ludźmi wpływowego mafiosa Franka D’Amico, dość lekki do tej pory klimat filmu mrocznieje. Kick-Ass staje się celem pościgu brutalnych zbirów mafiosa i z jego powodu zostaje na ulicy zastrzelony bezbronny chłopak, którego wzięto za poszukiwanego superbohatera (D’Amico osobiście strzela w głowę skopanemu i leżącemu na ziemi sobowtórowi Kick-Assa). Zabawa jednak dopiero się rozkręca! Ludzi D’Amica eliminuje bowiem w niezwykle krwawy sposób – co idzie na konto naszego Kopacza Tyłków – były policjant Damon Macready, kierujący się motywem osobistej zemsty za to, że przez D’Amico wyleciał kiedyś z pracy. Macready wciąga w te porachunki jedenastoletnią córkę, która na urodziny dostaje noże i, podobnie jak tatuś, morduje ludzi bez mrugnięcia oka (to ona wciska guzik zgniatacza samochodów). Trzeba tu jeszcze wspomnieć, że Damon zabija w kostiumie Batmana. Tymczasem aby pomóc lekceważącemu go ojcu i zasłużyć na jego uznanie, młody Chris D'Amico postanawia zaprzyjaźnić się z Kick-Assem, a potem go pokonać. W tym celu przebiera się za Red Mista…
Poza początkiem – wspomniany motyw internetu i metamorfozy szkolnego popychadła – niewiele w tej opowieści znajdzie się oryginalnej myśli. Przez ekran przewija się cała galeria szablonowych zbirów i gangsterów, jest nabuzowany hormonami chłopak i klasyczna szkolna piękność, która bierze go za geja. Łącznie stanowią mieszankę sztampowych postaci z komedii dla dojrzewających nastolatków oraz papierowych bohaterów komiksów, w których każdy wymierza „sprawiedliwość” na własną rękę.
Oczywiście „Kick-Ass”, nakręcony na podstawie komiksu Marka Millara i Johna Romity Jr., został pomyślany jako parodia gatunku, skierowana w dodatku do widza dorosłego, jednak mimo wszystko zachwyty nad filmem są trochę przesadzone. Żeby choć olśniewał efektami wizualnymi, ale nie, bo te są dość skromne, gdyż większość budżetu poszła pewnie na gażę dla Nicolasa Cage’a, który wcielił się w Damona Macready’ego – to nawet niezła kreacja w wykonaniu tego zazwyczaj irytującego gwiazdora. Przy okazji – warto zwrócić uwagę na grającą jego córkę Mindy młodą Chloe Moretz, która być może jest kolejnym objawieniem kina.
No cóż, nie ma się co oszukiwać, większość wytkniętych w tej recenzji wad zadziała na korzyść „Kick-Assa”, bo – cokolwiek by powiedzieć – ludzie takie rzeczy po prostu lubią.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz poprawny, bez rewelacji. Kolory ma po komiksowemu pstrokate, ale jednocześnie trochę stłumione i pozbawione naturalności. Ostrość przeciętna, szczegóły widoczne są w miarę dobrze. Z usterek pojawia się poszemrywanie tła.
Dźwięk w Dolby Digital 5.1. Nagranie jest dynamiczne, angażuje wszystkie kanały, choć separacja odgłosów dotyczy przede wszystkim frontów. W scenie pożaru ogłuszający huk płomieni dochodzi ze wszystkich stron, dając efekt bardzo realistyczny.
BONUSY
Jest aż 13 wypowiedzi i wywiadów, w tym kilkunastominutowe wywiady z grającymi główne role Aaronem Johnsonem (Dave Lizewski), Christopherem Mintz-Plassem (Chris D'Amico) i Chloe Moretz (Mindy Macready). Przewijają się w nich typowe tematy charakterystyki postaci oraz filmu, a także współpracy z reżyserem. Johnson opowiada, jak zdobył rolę (wygrał casting), Mintz-Plasse – o swoim kostiumie i Mist Mobilu, Cage ujawnia, że praca w innym kraju (zdjęcia kręcono w Anglii) zawsze bardzo go motywuje, a reżyser Vaughn mówi, że wszyscy odrzucali jego scenariusz.
W dodatkach znajduje się także 11 zwiastunów.
ren |
Opinie użytkowników (1)
neutralny 2011-10-07 22:40 Odpowiedz
najgorsze gówno jakie widzialem .... glupie dziecko z fioletowa peruka rozwalal ldzi , tnie im nogi ... co to ma byc?...zenada