|
Sięgająca najwyższych pięter śmiercionośna mgła całkowicie sparaliżowała Paryż. Pojawiła się nagle, zbierając krwawe żniwo wśród niespodziewających się niczego mieszkańców. Przeżyli wyłącznie ci, którym udało się w porę dostać na będące poza jej zasięgiem dachy budynków. Pozbawieni dostępu do wody i jedzenia próbują przetrwać katastrofę... Wśród nich jest Matthew i Anna, którzy chronią się u starszych sąsiadów na najwyższym piętrze kamienicy. Niestety, w mieszkaniu poniżej pozostaje ich nastoletnia córka, która z uwagi na swą chorobę musiała przebywać w kapsule z tlenem.
Spodobał mi się ten film. Po części dlatego, że zerknąwszy na okładkę uznałam go za kolejny obraz z gatunku Armageddonopodobnych. I tu się mile rozczarowałam, bo na szczęście francuskiemu obrazowi daleko do takich klimatów. I choć w punkcie wyjścia a i owszem jest katastrofa to film ma w sobie nieco głębsze treści. Po pierwsze podobnie jak w „Mieście ślepców” ważna jest w nim socjologiczna obserwacje ludzkich zachowań w obliczu niebezpieczeństwa; ludzie są różni i tak różne są ich zachowania. Niektórzy ludzie gnają przed siebie w panice, tratując się i zabijając się nawzajem, inni ze spokojem czekają na śmierć. Niektórzy zabijają, by przeżyć, inni poświęcają życie by uratować drugiego. Bardzo symptomatyczna jest scena, w której bohater mija na ulicy ubranego podobnie jak on w maskę człowieka. Obaj mijają się ostrożnie, bo obaj zdążyli już mieć złe doświadczenia z kontaktu z innymi ludźmi zezwierzęconymi w swych reakcjach. Po drugie bohaterami tego filmu są zwyczajni ludzie, którzy pewne rzeczy intuicyjnie robią i są w tym bohaterscy, ale i momentami po prostu i po ludzku tracą głowę. To bardzo inne podejście niż to z amerykańskimi herosami w rolach głównych, którzy wylęgają się w podobnych obrazach zza oceanu. No i po trzecie – bardzo atrakcyjnie wygląda sposób w jaki Paryż ogarnia zagłada. Mgła rozsnuwa się najpierw bardzo szybko wyrzucając kłęby żółtawej pary gdzieś spod ziemi, potem jednak osiągnąwszy pewien poziom tuż pod dachami paryskich domów, pnie się już bardzo niepostrzeżenie coraz to wyżej. Kolejnym plus filmu jest to, że naprawdę bardzo w nim mało ckliwego, kiczowatego sentymentalizmu rodem z telenoweli. Nie ma płaczliwych pożegnań, miłosnych wyznań i bzykania w obliczu (być może) śmierci. Może to i mało romantyczne, ale za to bardziej wiarygodne psychologicznie. Akcja mocno trzyma w napięciu i sekundujemy rodzicom w niemal samobójczej eskapadzie w znalezieniu kombinezonu dla córki, w którym mogłaby opuścić kapsułę. Poza tym aktorzy grają naturalnie i przekonująco i nawet Olga Kurylenko, po której nie spodziewałam się czegoś dobrego tym razem mnie mile zdziwiła.
Trzeba oczywiście dodać do tych pochwał łyżkę dziegciu, bo jak na film science fiction troszkę w nim mało naukowej logiki. Nie wydaje mi się zbyt możliwe, by tak szybko Paryż zostawiono samemu sobie (w filmie nie ma mowy, by podobne sytuacje dotknęły inne kraje), nie ma pomocy z zewnątrz nie działaj żadne służby itp. Nie do końca wiadomo, czemu niektórzy mogą oddychać skażonym powietrzem, a niektórzy nie (dorosły pies padł a, szczenię ocalało). No i dziwi nieco kapsuła dziewczynki, w której cały czas jest prąd.
O tych szczegółach zapominamy jednak tym bardziej, że film okazuje się bardziej przewrotny niż mogłoby się wydawać biorąc pod uwagę jego zakończenie, którego oczywiście nie zdradzę.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz o dobrej jakości technicznej, ma głęboki kontrast i porządną ostrość. Kolorystyka raczej monochromatyczna. Dominuje paleta żółci, beży i zgaszonej bieli z uwagi na kolor wszechogarniającej mgły, jasny wystrój francuskich mieszkań oraz słoneczna aurę widoczną ponad dywanem toksycznych wyziewów.
Muzyka dramatyczna podkreślająca atmosferę zagrożenia, tyły pracują bardzo dobrze zwłaszcza w chwilach samotnej eksploracji wymarłego miasta.
BONUSY
Wydanie typu booklet ze zwiastunami.
Veroika |
