Przyjaźniący się od lat Rudy i Zośka należą do drużyny harcerskiej, a w czasie wojny stają się członkami Szarych Szeregów. Wychowani w duchu patriotyzmu, wraz z innymi harcerzami organizują akcje sabotażowe i szkolą się pod kątem przydatności do walki z wrogiem. Kiedy gestapo aresztuje Rudego i poddaje go brutalnym, sadystycznym przesłuchaniom, Zośka usiłuje doprowadzić do zorganizowania akcji odbicia przyjaciela. Musi jednak czekać na wydanie rozkazu przez dowództwo.
Ci, którzy czytali książkę o tym samym tytule, pewnie zapytają, dlaczego w powyższym streszczeniu pominięta została postać trzeciego głównego bohatera książki – Alka. Ano dlatego, że w filmie jest on postacią drugoplanową. Stało się tak pewnie dlatego, że „Kamienie na szaniec" nie są wierną ekranizacją książki Aleksandra Kamińskiego. Oprócz powyższego oraz przesunięcia akcentu na chęć pokazania harcerzy jako zwykłych chłopaków różnicę między filmem a książką da się odczuć w nastroju jednego i drugiego. Książka była poruszająca, film odbieram jako letni (pomimo realistycznych scen tortur). Filmowi Glińskiego w moim odbiorze bliżej jest do „Czasu honoru" – czyli dobrze zrealizowanego, przyzwoicie zagranego obrazu, który po pewnym czasie ulotni się z pamięci – niż do np. „Kolumbów" (czego jakoś tak podświadomie się spodziewałam).
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz ostry i wyraźny, żaden detal nawet w ciemnej scenie nie umyka naszym oczom, a ruch jest płynny. Przeważają ciemne barwy: granaty, brązy, szarości i czernie. Więcej żywości mają sceny dzienne gdzie sporo ładnych wiosennych zieleni i bardziej kolorowych strojów dziewcząt. Falują lekko krawędzie (okapy dachów).
Dźwięk tylko chwilami intensywny: w scenach strzelaniny, rozstrzeliwania więźniów w czasie deszczu oraz przy zdobywaniu posterunku w Sieńczychach. Charakterystyczne odgłosy to na pewno stukot kół po kocich łbach czy gar okupowanego miasta. Piękna ścieżka muzyczna Łukasza Targosza z oryginalnym, wpadającym w ucho motywem fortepianowym (soundtrack to zresztą najmocniejszy punkt filmu).
BONUSY
Jest mnóstwo różnego rodzaju materiałów promocyjnych: zwiastunów, teaserów i spotów. Jest teledysk z bardzo dobrą piosenką Dawida Podsiadło oraz Making of teledysk z wypowiedziami piosenkarza, który zwierza się z tego, że gdy pisał słowa starał się wejść w skórę Rudego i myśleć tak jak on. Jest w bonusach kuriozum w postaci alternatywnego zakończenia, które nie wiadomo co ma oznaczać oraz sześć scen niewykorzystanych, z jedną (prezent dla ojca) która mogła wejść do filmu. Sporo wywiadów. Najciekawsze wypowiedzi należą do filmowego Rudego, który mówi o przygotowaniach do roli o czytaniu książek, które czytali tamci chłopcy, o czytaniu dokumentów a tamtego okresu. Mówi o tym że największym technicznie wyzwaniem była dla niego nauka niemieckiego, potrzebnego do scen przesłuchań. Z kolei aktor starej gwardii Olgierd Łukasiewicz grający doktora, mówi że bliskie mu jest to pokolenie które wychowane było na ideałach, że odwiedził grób Kamińskiego i że znał poetę walczącego w powstaniu na Mokotowie. Danuta Stenka, filmowa matka Rudego opowiada o spotkaniu ze swoją bohaterką, o tym że w jej wspomnieniach wyczytała że po odbiciu Rudego pierwszym zdaniem jakie przyszło jej do głowy było pytanie „Synku, czy coś cię boli?”.
Z kolei w wywiadach z twórcami zabiera głos zarówno reżyser Robert Gliński jaki operator Paweł Edelmann. Ten pierwszy bardzo mocno podkreśla, że przygotowując się do realizacji filmu nie ograniczył się tylko do przeczytania „Kamieni na szaniec”, ale przeczytał wszystkie książki i opracowania dotyczące tej akcji (trudno w to uwierzyć!), wspomina też o wątku biograficznym-swojej matce która służyła w batalionie Zośka, a on miał okazję poznać jej wielu kolegów.
itk/veroika |
