Od lat Przystanek Woodstock był kojarzony z występami zespołów z kręgu szeroko pojętego rocka.
Koncerty projektów w stylu Leszek Tymański & Leszek Możdżer, Nigela Kennedy’ego czy Justyny Steczkowskiej na PW w 2010 okazały się próbą wyjścia poza znaną formułę festiwalu, trzeba przyznać, udaną. Koncert Steczkowskiej grającej ambitny pop, odbył się 31 lipca 2010 roku w Kostrzynie nad Odrą. Został przyjęty przez woodstockową publicznością bardzo ciepło, o czym świadczą oklaski po każdym utworze. Bez wątpienia występ artystki był sprawdzianem tolerancji festiwalowej publiczności, która zaliczyła go pozytywnie.Steczkowska jak się okazało, zachwyciła publiczność nie tylko głosem, ale dobraną choreografią, tańcem, nienaganną figurą, kocimi, wystudiowanymi ruchami. Przez blisko godzinę zniewalała męską część publiczności wzbudzając zazdrość tej kobiecej. Trzeba sobie jasno powiedzieć, że potencjał, którym dysponuje i z którego doskonale zdaje sobie sprawę, potrafi perfekcyjnie wykorzystać. Opanowana do perfekcji umiejętność poruszania się na scenie i mowa ciała wzbudzają zachwyt i pożądanie. Piosenkarka stojąca na podwyższeniu, miała pełne pole do prezentacji swoich walorów.
Pokazała, że potrafi znakomicie odnaleźć się w totalnym widowisku i zapanować nad publicznością na wielotysięcznym festiwalowym koncercie plenerowym. Nie byłaby sobą, gdyby występu nie wzbogaciła elementami tanecznymi. Ubrana w obcisłe, przylegające do ciała czarne body z dużym dekoltem przypomina Cher za swoich najlepszych lat. Godzinny koncert Steczkowskiej wypełniły najbardziej reprezentatywne i klimatyczne kompozycje z jej dorobku.
Występ rozpoczął się „Kosmicznymi rewolucjami”, które płynnie przeszły w „Kryminalną miłość”. Potem było „Wrogu mój”, „To mój czas”, zmysłowe „Tatuuj mnie” i długo oczekiwana „Dziewczyna szamana” w rozbudowanej, oryginalnie zaaranżowanej, zmysłowej wersji wzbogaconej instrumentami akustycznymi i elektroniką. Usytuowana na podwyższeniu Steczkowska w długiej sukni wyglądała jak szamanka dyrygująca festiwalową publicznością. Nie gorzej zostały przyjęte rockowe „Proszę Cię – skłam” z drapieżnym wokalem Steczkowskiej oraz klimatyczna „Grawitacja”.
Na koncercie o takiej randze nie zabrakło również drapieżnej wersji „Boskiego Buenos” Maanamu. Dla przypomnienia, żywiołowa interpretacja tej kompozycji przez Steczkowską w nieistniejącej „Szansie na sukces” okazała się drzwiami do jej muzycznej kariery. Tutaj wersja agresywna rozgrzała woodstockową publiczność do białości. Tym koncertem Steczkowska udowodniła, że jest artystką, która potrafi zrobić na scenie show równie dobre, co gwiazdy światowego formatu. Edycja digipack DVD/CD w nowej szacie graficznej.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz w formacie panoramicznym jest bardzo dobrej jakości, ale do tak wysokiego poziomu edytorskiego wydawca już nas przyzwyczaił. Kolorystycznie jest bardzo dobrze, zwłaszcza, że koncert miał wyjątkową oprawę świetlną.Ścieżka dźwiękowa w DTS 5.1 perfekcyjna pozbawiona słabych punktów. Brzmienie, realizacja dźwięku, jego montaż i synchronizacja tego, co słychać, z tym, co widać, bezbłędna. Barwa brzmienia głosu Steczkowskiej i jej głośność nie jest zagłuszona żadnym instrumentarium.
BONUSY
Oprócz płyty CD ze ścieżką dźwiękową z koncertu, na płycie znajduje się na wywiad z Justyną Steczkowską. Właściwie to jest rodzaj siedmiominutowej wypowiedzi artystki wypowiadającej się nie tylko na temat PW, przygotowań widowiska, ale bycia muzykiem, artystą scenicznym. Żadnej popeliny, za to dużo cennych uwag.
Marcin Kaniak |
