Marek Newski, utalentowany pisarz, uczestniczy w balu wydanym przez milionera ekscentryka. Wskutek spożycia alkoholu w nadmiernej ilości i zażycia psychotropów traci świadomość. Po przebudzeniu nazajutrz nie pamięta kompletnie nic oprócz tego, że zabił swojego przyjaciela Artura. Z mozolnie wydobywanych z zakamarków pamięci strzępków wspomnień poprzedniej nocy próbuje zrekonstruować przebieg wydarzeń. Przypomina sobie piękną kobietę.
Z filmu obronną ręką wychodzi tylko obraz i muzyka. Ten pierwszy, autorstwa Adama Sikory, to świetna gra kolorem, światłem, nastrojem, umiejętne wydobycie wizualnych walorów udanej scenografii, ta druga, autorstwa Józefa Skolimowskiego, to współtworzenie na równi z obrazem klimatu filmu. Reszta to miszmasz, przypadkowość, brak pomysłu na to, dokąd to wszystko ma prowadzić. Jeżeli początek zapowiada coś ciekawego, intrygującego, a klimat filmu sprawia, że chciałoby mu się poddać, dać wciągnąć, to po jakimś czasie okazuje się, że za interesującą formą nie kryje się interesująca treść. Aktorzy sprawiają wrażenie, jakby mieli ten sam problem. Zgodzili się wziąć udział w interesującym projekcie, ale na planie stracili orientację, o co chodzi, a nikt im tego nie wyjaśnił, i w rezultacie są zagubieni tak samo jak widz. Nie pomaga im to, że muszą wygłaszać dialogi tak sztuczne, że ocierające się o śmieszność.
ASPEKTY TECHNICZNE
Kolorystyka obrazu zmienia się jak w kalejdoskopie. Mamy do czynienia z fabuła dziejąca się na pograniczu snu i jawy, więc właściwie nie ma w filmie naturalnych kolorów czy oświetlenia. Twarze bohaterów wydobywają z mroku delikatne snopy sztucznego światła. Czerwień towarzyszy wizytom Newskiego u wróżki, żółć jego kontaktom z przyjacielem oraz diabłem, zieleń to przyjęcie u wydawcy i romans z jego asystentką. Głęboka czerń stanowi doskonałe tło, zaś wyraźny kontrast wzmaga efekt. Szemranie tła zdarza się, ale dosyć rzadko.
Ścieżka dźwiękowa filmu to przede wszystkim głos z offu w postaci monologu wewnętrznego bohatera (bardzo wyraźny, z precyzyjnie, teatralnie wypowiadanymi zdaniami), ciekawa muzyka o gitarowym brzmieniu oraz odgłosy tła. Te ostatnie nawet nieco ponadnaturalne, mocno – z racji ich symboliki – zaznaczone w poszczególnych scenach i odpowiednio intrygująco rozmieszczone w kanałach, tak byśmy mieli wrażenie obcowania ze światem nierzeczywistym. Słyszymy więc w kolejnych kanałach pohukiwanie puszczyka, wycie psa, woda pluskającą w katakumbach, turkot kół pociągu, basowo brzmiącą burzę z grzmotami czy krople deszczu intensywnie bijące o parapet.
BONUSY
Zwiastuny.
Itk/veroika
Premiera DVD: 11.04.2013 |
