Richard Kuklinski zamordował podobno ponad 200 osób (przyznawał się do 250 zabójstw, udowodniono około 100). Był też wzorowym mężem i ojcem, a jego aresztowanie było dla rodziny szokiem! Wychował się w patologicznej rodzinie, ojciec był alkoholikiem i na śmierć pobił brata Richarda. Późniejszy „The Iceman” (ciała przechowywał w lodówkach, stąd pseudonim) pierwszy raz zabił w wieku 13 lat – lidera młodzieżowego gangu, który nie dawał mu żyć. Potem już regularnie wyruszał na mordercze wypady, w czasie których zabijał bezdomnych. Prawdopodobnie miał już na koncie 50 takich przypadkowych ofiar, gdy wpadł w oko mafijnemu bossowi z rodziny Gambino. Odtąd zaczął zabijać za pieniądze, na zlecenie mafii. Oficjalnie był biznesmanem, miał żonę, dwie córki, które kochał nade wszystko…
Nakręcona przez izraelskiego reżysera Ariela Vromena biografia Kuklinskiego to bardziej klasyczny obraz gangsterski niż mrożący krew w żyłach portret psychopaty. Mamy tutaj mafiosów w garniturach, bogate wnętrza, limuzyny – świat jak z „Chłopców z ferajny”. Tylko w scenach, w których główny bohater (bardzo dobrze zagrany przez Michaela Shannona) zostaje sam na ekranie – i sam ze swymi demonami – film staje się mniej wyluzowany, a pusty wzrok Icemana budzi przerażenie (o wiele straszniejsza jest zresztą scena wybuchu furii głównego bohatera w obecności rodziny niż realizacje kolejnych zleceń). To mógł być niezły thriller psychologiczny, studium monstrum równie przerażającego jak Hannibal Lecter, powstał solidnie nakręcony i zagrany, ale nie wyróżniający się oryginalnością film o siepaczu mafii.
ASPEKTY TECHNICZNE
Słychać, że akcja filmu rozgrywa się w dużym, głośnym, rojnym mieście, bo niemal cały czas coś dzieje się w tyłach. Nieco nawet wyolbrzymione odgłosy życia ulicy: klaksony samochodów, szum silników, gwar rozmów; a w barach i spelunkach charakterystyczny szum rozmów i pobrzękiwanie szkła dają wrażenie, że to miasto nigdy nie śpi. Tak jest w scenach spokojnych, ale tyły pracują intensywnie i w innych sekwencjach np. obławy policyjnej życia, w której z piskiem opon i z wyciem syren policyjne auta otaczają samochód Icemana. Mocną sceną jest również ta, w której mężczyzna wioząc żonę i córki goni za pyskaczem, który go obraził, czemu towarzyszy ryk klaksonów prawie że taranowanych aut oraz krzyki przerażonych kobiet i wizg opon. Inną tego typu: krótką i mocną sceną jest demolka domu po awanturze rodzinnej w której Iceman rozbija naczynia i dewastuje pokój. Oczywiście wszystko wyżej wspomniane pięknie rozseparowane.
Obraz stylizowany na lata 70. jeśli chodzi o kolorystykę. Ta jest przytłumiona matowa, utrzymana w brzydkich odcieniach albo brązowawym albo szarawym. Jedyne jaśniejsze i żywsze kolory to stroje kobiet, ale tęczowego szału nie ma. Ostrość bardzo kiepska (kontury są zamazane) podobnie jak kontrast, który więcej ukrywa niż pokazuje. Sporo szemrania tła.
BONUSY
Zwiastuny. |
