Po ośmiu latach spędzonych w irackiej niewoli do kraju wraca sierżant armii amerykańskiej uwolniony podczas jednej z akcji marines – Nicolas Brody. Witamy przez wszystkich jak bohater, w tylko jednej osobie wzbudza podejrzenia. Jest nią agentka CIA, Carrie Mathison, której przez egzekucją jeden z jeńców wyznał enigmatycznie, że „amerykański jeniec zdradził…” Brody, z racji braku innych podejrzanych zdaje się pasować do charakterystyki, toteż Carrie zaczyna go na własną rękę inwigilować: śledzić i podsłuchiwać. Zadanie przekształca się w swoistą obsesję na punkcie mężczyzny, który pozornie nie ma nic do ukrycia. A jednak…
Uprzedzam lojalnie, że sposób oderwać się od oglądania pierwszego sezonu tego serialu; istnieje opcja zarwania nocy, więc najlepiej zostawić go sobie na jeden z deszczowych (co ostatnio bywa normą) weekendów. „Homeland” skutecznie wciągnie nas w wir akcji meandryczną i pełną zupełnie niespodziewanych zwrotów fabułą. Na tym filmie zdarzy się przygryźć ze zdenerwowania paznokcie i zapomnieć mrugnąć powiekami, by niczego nie przegapić. Montaż jest na szczęście umiarkowanie dynamiczny, a tym samym niemeczący, ale również zaskakujący, przeplatający wydarzenia współczesne z ważnymi reminiscencjami. Dzięki temu, że akcji nie popycha się sztucznie do przodu mamy czas na „rozgryzienie” postaci, co sprawia, że nie sposób pozostać obojętnym wobec bohaterów – tych pierwszo i drugoplanowanych. Każda postać ma swój charakter i nawet wtedy, gdy przez moment tylko pojawia się na ekranie to jej obecność naprawdę czemuś służy. „Homeland” to jednak nade wszystko koncert na dwoje aktorów. Damian Lewis (Brody), trzon obsady rewelacyjnej „Kompani braci” tutaj ma pole do popisu. Gra mężczyznę-sfinksa, którego nie sposób do końca zdefiniować, a jego działania zdają się być chwilami zagadka dla niego samego. Niejednoznaczny portret psychologiczny to także „przypadłość” drugiej bohaterki serialu –granej przez Claire Danes, Carrie, diablo inteligentnej, obdarzonej niezwykłą intuicją, ale uwikłanej z kolei w chorobę sprawiającą, że zaczynamy wątpić w jej przeczucia, bo nigdy nie wiadomo czy nie są wynikiem obsesji. By dopełnić tej laurki trzeba powiedzieć, że „Homeland” to smaczek głównie dla miłośników thrillerów politycznych w rodzaju „Wroga numer jeden”, „Fair Games”, „Wiernego ogrodnika”, ale też i ostatnich bondów, które w jakiś sposób rozliczają się z pewnym porządkiem społecznym.
ASPEKTY TECHNICZNE
Grzechem edycji jest na pewno brak polskich napisów i polskiej ścieżki dźwiękowej w Dolby Dogital 5.1. Zmuszeni jesteśmy do korzystania ze stereo, co znacznie zubaża doznania, które w Dolby Digital są na wysokim poziomie. Niestety nie dla nas porządne rozseparowanie i idealnie pasująca do filmu ścieżka dźwiękowa z jazzowymi wstawkami i dramatycznymi wokalizami.
Kondycja obrazu o niebo lepsza niż dźwięku. Jest wyraźny, ma dobrą ostrość i niezły kontrast. Czerń głęboka, kolory naturalne, ładnie nasycone, tak by ta zwyczajna kolorystyka była odskocznią do zupełnie inaczej wyglądających „filtrowanych” reminiscencji. Te z kolei są albo utrzymane w beżowo-brązowej, „piaskowej” tonacji albo mają granatowano-szarawy koloryt i są o nieco nienaturalne. Poza kilkoma falującymi krawędziami nie ma żadnych poważniejszych usterek.
BONUSY
Nic.
veroika |
