| Hobbit Bilbo Baggins, Czarodziej Gandalf i Trzynastu Krasnoludów pod wodzą Thorina Dębowej Tarczy, kontynuują wyprawę, której celem jest odzyskanie Ereboru - Królestwa Krasnoludów. Na przeszkodzie staje im armia orków, uwięzienie w królestwie nie pałających sympatią do krasnoludów elfów oraz zamieszkujący Samotną Górę i pilnie strzegący swoich skarbów Smok Smaug. Na szczęście wyprawie towarzyszy sprytny Hobbit, który potrafi znajdować wyjście nawet w niemożliwej sytuacji.
Ta część ma bardziej jeszcze niż pierwsza bajkowe oblicze. Zasługa to smoka Smauga, zajmującego w opowieści sporo miejsca, który trzeba to od razu przyznać udał się Peterowi Jacksonowi nadspodziewanie dobrze. Jest jeśli to nie nadbudowa – wiarygodny nie tylko fizycznie, ale nawet psychologicznie! Ta część obfituje w szalone przygody, a do takich należy na pewno szalony rafting uciekających w beczkach z królestwa leśnych elfów krasnoludów. Wyszło to tak autentycznie, że czasem uchylamy się przed chlustem wody z górskiego potoku. czy uwolnienie z rąk a raczej sieci gigantycznych pająków. Nie można pominąć pojawiającego się w tej części pięknego, płowowłosego Legolasa, ulubieńca fanek, któremu partneruje żywiołowa Tauriela, nawiasem mówiąc znacznie od niego ciekawsza. W ogóle ta część w porównaniu z poprzednią jest dynamiczniejsza, nieco bardziej okraszona dylematami (wątek Taurieli i Kiliego, wątek Barda i jego rodzinnej hańby), mniej w niej sielskich, nieco przydługich obrazków z Shire, pojawia się nawet wątek polityczny. Zupełnie nie zgadzam się z twierdzeniem, że środkowa część bywa najbardziej kaleka, bo pozbawiona wielkiego początku i kulminacyjnej puenty. Akurat w trylogiach Jacksona, który powoli się rozkręca i ma upodobanie do kilku łzawych finalnych finałów finału, nie jest to wadą, a wręcz staje się zaletą.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz ma piękny koloryt starego złota i lekkiej stanowiący wizualny przedsmak prawdziwej uczty złota jaką oglądamy w górskiej kryjówce smoka, w której blask jego złotych łusek i lśnienie złotej nieprzeliczonej masy złotych skarbów smoka zatkałby dech nawet w piersiach poszukujących skarbów Jacka i Placka. Jeśli złotem stoi większość zdjęć, srebrem, szarością i turkusową zielenią stoją takie sceny jak ta w gnieździe pająków oraz w mieście nad jeziorem. Zdjęcia mają charakterystyczną poświatę, nadająca mu wrażenia bajkowości i nierealności. Widoczność szczegółów znakomita: każdy listek, każda blizna orka czy łuska smoka ma swój kształt trzymany w ryzach krawędzi. Nawet w czasie wielu scen z mocno dynamicznym ruchem nic nie umknie naszym oczom. Zdarzają się o dziwo lekkie szemrania tła (koc w stajni, w której śpią krasnoludy), oraz subtelne falowania krawędzi (deski drewnianych domów).
Dźwięk na medal! Złoty w dodatku, bo najlepsze pojęcie o rozłożystości przestrzennej dźwięku daje sekwencja w skalnym królestwie Smauga, gdzie najmniejszy ruch małych stópek Bilba wywołuje bardziej lub mniej subtelny krystaliczny brzęk rozsypujących się monet zsuwających się z gór złota. Ale oczywiście nie brak i w tej części tego co najbardziej lubimy czyli dźwiękowych fajerwerków. Sekwencja ucieczki w beczkach niesionych przez rwący nurt rzeki, szum kipieli, basowy ryk wodospadu to duży smaczek. Basy rozsadzają subwoofer w sekwencji walki ze Smaugiem, towarzyszą rykowi smoka, rozbijaniu przez niego ciężkich krat, zgrzytowi żelaza, czy tępemu brzmieniu mechanizmów łańcuchów. Uprzestrzennione idealnie są jak zwykle brzmienia bitewne: syk wypuszczanych strzał i świst elfich mieczy czy plask spadających odciętych głów.
Wśród subtelnych scen prym wodzą sceny podróżu statkiem, gdzie skrzypienie olinowania i drewna niesie się spotęgowanym echem po wodzie.
BONUSY
Tradycją już jest że do filmów Jacksona dołączone są reportaże obrazujące życie na planie. I tym razem tak się stało. „Peter Jackson zaprasza na plan filmowy” (36 min) daje pojęcie o klimacie panującym na planie podczas 240 dni zdjęciowych. Zobaczymy jak od 4.15 rano działają fryzjerzy, charakteryzatorzy, kostiumolodzy kompletnie zmieniający wygląd aktorów. Zobaczymy jak ci ostatni setnie się nudzą podczas bardzo wielu przerw w zdjęciach, kiedy trzeba czekać na światło, zrobić próbę, poprawić dekorację itp., co zresztą zostało pięknie pokazane w zabawnym montażu owych scen ziewania i drzemania. Po raz kolejny przekonamy się jak gigantycznym przedsięwzięciem logistycznym jest realizacja takiego filmu jak Hobbit: ilu ludzi trzeba nakarmić, zakwaterować, czy umożliwić im korzystanie z toalet. Wprosimy się na urodziny sympatycznego Andrew Serkisa, grającego Goluma, który przy „Hobbicie” jest drugim reżyserem.
Drugim dodatkiem jest teledysk z bardzo nastrojową piosenką Eda Sheerana kończącą film. Trzeci dodatek to „Na żywo w montażowni” (37 min.) odkrywający tajniki tego co dzieje się z nakręconym materiałem gdy gasną już lampy, a twórcy zostają z nieprawdopodobną ilością nakręconych godzin. Żmudny montaż, cyzelowanie materiału w procesie postprodukcji oraz odpowiedzi Petera Jacksona na pytania zadawane mu przez miłośników tolkienowskich ekranizacji za pośrednictwem YT i Twittera. Materiały produkcyjne to ostatnia część bonusów, na którą składają się 4 części dokrętek do gotowego materiału. Trzeba było dokręcić część materiału nad rzeką, w jaskini Smauga oraz w mieście nad jeziorem. Wszystkie zawarte w dodatkach materiały są nie tylko merytoryczne ale zrobione ze swada i poczuciem humoru, prezentowanym zwłaszcza przez grających krasnoludy aktorów (scena w toalecie z usiłującym zrobić siku, odzianym w kostium Bramburem!). Dodatki wieńczą zwiastuny. Dodatki zawarte są na osobnej płycie.
veroika |
