| Frances (Chloë Grace Moretz) niedawno przeprowadziła się do Nowego Jorku, gdzie stawia swoje pierwsze kroki w dorosłym życiu. Gdy pewnego dnia na stacji metra znajduje zgubioną torebkę, nie zastanawia się nad zwróceniem jej właścicielce. W ten sposób poznaje Gretę (Isabelle Huppert), zakochaną w muzyce klasycznej ekscentryczną francuską nauczycielkę fortepianu. Frances, która niedawno straciła matkę, szybko zbliża się do owdowiałej, żyjącej samotnie Grety. Jednak to, co wydawało się wdzięcznością i zalążkiem przyjaźni, okazuje się częścią gry, której celem jest przejęcie kontroli nad życiem dziewczyny.
Trudno się powstrzymać od porównań – „Greta” to coś usytuowanego między miedzy „Misery” a „Fatalnym zauroczeniem”. Skutek nie jest jednak tak znakomity, jak w przypadku tamtych dzieł, choćby z racji przewidywalnych rozwiązań i fabularnych kalek. Wciąż jednak w filmie nie brakuje napięcia, a w budowaniu nastroju widać wciąż cień talentu Neila Jordana, twórcy takich filmów jak jaki „Mona Lisa” czy „Gra pozorów”. Niestety, tego twórcę zawodzi ostatnio filmowa intuicja, a i dobre nazwiska w obsadzie niewiele w tym wypadku pomagają. Zarówno kuriozalne „Byzantium” z Jodie Foster jak i nieco lepsza „Greta” z Isabelle Huppert to raczej w jego filmografii pomyłki niż dzieła, choć trzeba przyznać, że przynajmniej ten ostatni jest lepiej zagrany.
Szkoda, że w sposób nieco bardziej wyrafinowany i pełen niuansów nie wygrano napięcia między głównymi postaciami kobiecymi. Aż by się prosiło o erotyczną, nieco kazirodczą w podtekście gierkę, jaka mogła wybrzmieć między nimi, a nie krwawy – w efekcie – thriller.
|
