W filmie Johna Maybury łączą się elementy melodramatu, kina wojennego i biograficznego. W centrum opowieści znajduje się poeta Dylan Thomas, ale bardziej wyeksponowane role odgrywają jego dwie miłości: żona Caitlin (oboje do przysięgi małżeńskiej podchodzą z przymrużeniem oka, Caitlin ma kochanków) i Vera, piosenkarka, która była kochanką Dylana, a teraz znów nawiązuje z nim romans. Cała ta trójka, po wyjeździe na front męża Very, zamieszkuje wspólnie, tworząc specyficzny trójkąt pełen podtekstów, prawdziwych uczuć i wzajemnej rywalizacji.
Vera Phillips to postać autentyczna, jej skomplikowany związek z Dylanem i Caitlin to natomiast w dużej mierze domysły scenarzystki Sharman Mcdonald (prywatnie matki Keiry Knightley, która postać Caitlin tworzyła z myślą o córce – ta jednak nieoczekiwanie i nie do końca chyba słusznie wybrała Verę). Owszem, słynny poeta znał Verę w młodości, być może miał z nią krótką przygodę, ale już wzajemne relacje obu kobiet, Very i Caitlin, nie zostały nigdzie udokumentowane i są niejasne. „Granice namiętności” to przede wszystkim melodramat. Reżyserowi zarzucano, że nakręcił film bardzo dekadencki w formie, ale mało tej dekadencji widać w treści, a wszak kto jak kto, ale Dylan Thomas (który nie trafił na front, gdyż stawił się na komisji poborowej w opłakanym stanie po całonocnej libacji, a wreszcie zapił się na śmierć przed 40.) był jej urzeczywistnieniem. W pewnej mierze to słuszny zarzut, melodramatyzm i efektowne ujęcia zdecydowanie przyćmiły pojawiające się nieśmiało o wiele ciekawsze wątki niemocy twórczej czy kobiecej rywalizacji o ukochanego mężczyznę, trochę na uboczu został też mąż Very, William, postać tragiczna i całkiem skomplikowana. Na pewno nie jest to zły film, na pewno mógł być jednak o wiele lepszy – zabrakło trochę ostrości, szorstkości czy nawet brutalności w przedstawianiu losów głównych bohaterów. Powstał obraz dla miłośników melodramatycznych romansów, a mógł to być głęboki portret artysty uwikłanego w skomplikowane relacje z kobietami, między którymi nie potrafi do końca wybrać (lub kontrowersyjny i śmiały portret kobiet nie mogących wybrać między mężczyzną i… sobą).
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz o pięknym, dosyć konsekwentnym kolorycie, te wszystkie odcienie brązu – głębokiego, starego, dębowego i złotawego – robią wrażenie patyny czasu. Barwy kobiecych strojów mają głębokie, głównie bordowe, tonacje, a odpowiednie oświetlenie i kontrast sprawiają że wydają się aksamitnie miękkie w dotyku. Wyłamują się z tego sceny walijskie, które mają szarawo zielony koloryt, oraz sceny greckie z pola bitwy ukazujące przygnębiający apokaliptyczny szary świat ruin. W dodatku w porównaniu z londyńskimi te sekwencje są mocno wyostrzone co dodaje im brutalności. Ostrość świetna w zbliżeniach gdzie nie sposób, by jakiekolwiek detale umknęły naszym oczom. Inne kadry są raczej miękkawe.
Muzyka Angelo Badalamentiego pięknie oddaje wojenny klimat, ów czas niepewności i śmierci, ale i szybkich miłości i namiętności. Ale nie tylko ona wybrzmiewa z tyłów. Odgłosy wojenne porażają mocami basów. Huk dalekiego wybuchu w barze, przeciągłe echo bombardowania słyszane w podziemnej stacji metra czy wreszcie potężna basowa eksplozja wybuchającej bomby na dancingu, po której z trzaskiem wali się na podłogę szklany żyrandol, wyją wozy strażackie, słychać płacz i kryzki rannych robią wrażenie. Podobnie jak sceny wojenne pełne wybuchów i krzyków rannych. W spokojniejszych londyńskich scenach uszy koi echo śpiewanych przez Verę piosenek, a w walijskich scenach z kolei – szum morza i wiatru czy krzyk mew.
BONUSY
Zwiastuny.
Jan/Veroika |
