| Jego Walt Kowalski to owdowiały weteran wojny w Korei, żywiący pogardę dla Ameryki, w jakiej przyszło mu się zestarzeć, pełnej kolorowych imigrantów i wyrostków spędzających dnie na bezcelowym jeżdżeniu po okolicy. Czarę goryczy przepełnia fakt, iż do sąsiedniego domu sprowadza się rodzina Hmongów, żółtków, którzy – zupełnie nieproszeni – okazują mu serdeczność. Zbieg okoliczności sprawi, że Kowalski będzie musiał „wychować” na mężczyznę członka tej rodziny – nastoletniego, zakompleksionego i zalęknionego Thao.
Dla mnie „Gran Torino” to koncert na jednego człowieka. Bo wprawdzie idea filmu jest chwalebna, a przesłanie słuszne, ale to wszystko, co się dzieje poza magnetyzującą postacią Eastwooda, jest tylko dopełnieniem i pretekstem do jego poczynań. By zobrazować charakter swego bohatera, Eastwood wkłada w swą grę taką masę negatywnych uczuć, że mogłyby zabić przelatującą muchę, a i nas, po drugiej stronie ekranu, przejmują dreszczem. Na mowie ciała Eastwooda w roli Kowalskiego powinni się uczyć studenci szkół teatralnych. On nie musi artykułować słów, by zimny wyraz jasnych oczu, twardość kości szczęki i sztywne, kostyczne ciało powiedziały o całej niechęci do rodzaju ludzkiego, jaką nosi w sobie.
Porównania z tym mocnym chłopem nie wytrzymuje Kowalski po przemianie, jaka się w nim dokonuje, może dlatego, że dzieje się zbyt szybko, a może dlatego, że w ramach przekory denerwuje nas wszelka próba nawrócenia nas na poprawność polityczną. To zbyt amerykański problem, byśmy mogli się z nim utożsamić.
Tytułowy Gran Torino to nie tylko element, wokół którego zawiązuje się akcja. Ten samochód to pamiątka po prawych czasach, w których obowiązywały takież zasady. Do nich odwołuje się też finał filmu, zaskakujący i właśnie taki, jak można określić tytułowe Gran Torino – elegancki i z klasą.
ASPEKTY TECHNICZNE
Podobnie jak bohater, w pewnych obszarach lekko szwankują. Kolory mają tonację „schyłkową”, są z reguły dość ponure i poszarzałe, soczystość zieleni trawy pozostawia wiele do życzenia, a twarze aktorów bywają dziwnie zbrązowiałe. Żywsze i weselsze kolory charakteryzują mieszkanie i obejście chińskich imigrantów, gdzie zdarzają się miłe dla oka żółcie i czerwienie. Ostrość i odwzorowanie szczegółów plasują się niezbyt wysoko. Widać wszystko, ale kontury brzytewne na pewno nie są.
Dźwięk typowo frontalny, tyły średnio radzą sobie z oddaniem przestrzenności (deszcz, odgłosy na przyjęciu, msza w kościele), za to fronty brzmią energicznie. Nie jest to jednak film akcji, więc można go uznać za zadowalający.
BONUSY
Gratka dla fanów motoryzacji, bo bohaterem ilustrowanego bogatym zbiorem zdjęć zabytkowych aut materiału „Za kierownicą” (9.24 min) jest oczywiście samochód, a potem dopiero jego właściciel. Twórcy (w tym sam Eastwood) dzielą się wspomnieniami dotyczącymi swych pierwszych mechanicznych koni lub opowiadają o posiadaniu tych wymarzonych. Oczywiście nie mogło zabraknąć informacji o poszukiwaniu filmowego Gran Torino. O afekcie do swoich ukochanych samochodów-pupilów w „Gran Torino: Więcej niż samochód” (3.58 min) opowiadają posiadacze starych wehikułów.
veroika |
