|
Gdyby Don „Wardaddy” był w filmie Niemcem, z miejsca naraziłby się na wyzwiska publiczności: typowy Szwab, nazistowska świnia, osobnik bez ludzkich odruchów. Ale jest Amerykaninem… I dlatego spora część widzów zachwyca się jego odwagą (której zaprzeczyć nie można), ojcowskimi odruchami wobec załogi (choć surowy to ojciec) i w niepamięć puszcza to, że zabija i każe zabijać jeńców, zachowuje się momentami jak działający w amoku mściciel i jego metody niewiele różnią się od metod tych po drugiej stronie lufy… Takie, a nie inne ukazanie tej postaci świadczy o odwadze Pitta, który wizerunkowo mógł sporo stracić, ale i o podejściu do tematu Davida Ayera – „Furia” nie miała być kolejnym grzecznym filmikiem o aliantach, którzy ratują świat. „Furia” to obraz tonący w błocie, mgle, ludzkich szczątkach, krwi i łzach, w wielu scenach drastyczny i realistyczny.
Głównym bohaterem filmu nie jest jednak tak naprawdę Don „Wardaddy”, ale jego młody podkomendny Boyd „Bible” Swan. Chłopak wraz z załogą zaprawionego w bojach Shermana, nazywanego przez żołnierzy „Furia”, wyrusza w kwietniu 1945 roku na podbój broniących się ostatkiem sił Niemiec. Ku swemu zaskoczeniu alianci napotkają tam zaciekły opór, a pewnego dnia wpadną w pułapkę.
Sama fabuła do zbyt rozbudowanych co prawda nie należy, ale poszczególne pojedynki z wrogiem, zwłaszcza te z wrogiem także siedzącym w czołgu, dosłownie wbijają w ziemię. Do tego dochodzi świetny montaż, scenografia i wysmakowane, choć „piękne inaczej” zdjęcia. Film miałby natomiast jeszcze wyższe notowania – a noty trzeba mu przyznać wysokie, to mocna rzecz dla fanów wojny pokazanej bez przesłodzenia – gdyby w finale nie przydarzyła się typowa hollywoodzka sekwencja z obroną czołgu przed atakiem przeważających sił wroga – tutaj to już tylko łopotu Gwiaździstego Sztandaru zabrakło, a Niemcy znów wyszli na kompletnych idiotów, którzy biegają, krzyczą i strzelają na oślep…
ASPEKTY TECHNICZNE
Dźwięk militarny. Dynamiczny, mocno uprzestrzenniony, idealnie rozseparowany. Tyły nie mają, kiedy wypoczywać. Sporo w filmie odgłosów wojennych: huku pocisków, walących się pod ostrzałem fragmentów muru, drobinek gruzu i grud ziemi wzniecanych przez strzały, rykoszetów pocisków. Basy dają czadu podczas ostrzału, wybuchów czołgów oraz podczas bombardowania miasta. Powietrze przecinają pojedyncze świsty pocisków karabinów maszynowych, których kule miękko wbijają się w ciała przeciwników. Bardzo charakterystycznym motywem w ścieżce dźwiękowej jest brzęk łusek po wystrzeliwanych pociskach, które z ostrym brzękiem spadają na stalową podłogę klaustrofobicznego wnętrza czołgu. Motywy muzyczne podkreślają dynamikę akcji filmu. To dramatyczne skrzypce, elektronika i mocne chóry.
Obraz dosyć monochromatyczny, utrzymany w tonacjach wojskowych: khaki, brązu, zgniłej zieleni, szarości i czerni. Ponurości dodaje fakt, że rzecz dzieje się w ciemne, ponure dni, a światło słoneczne jest wręcz symboliczne. Ostrość jest jednak bardzo dobra, widać mnóstwo szczegółów, które łatwo odróżnić od tła. Kontrast też porządny, co istotne bo większość scen rozgrywa się w ciemnym wnętrzu czołgu rozjaśnionym tylko punkowymi promykami światła oraz w nocy, kiedy trwa walka z niemieckim oddziałem, a obraz rozjaśnia jedynie płomień palących się zabudowań.
BONUSY
Zwiastuny.
Jan/veroika
|
