| Londyński półświatek obiega plotka, że Mickey Pearson (Matthew McConaughey), Amerykanin, który zbudował tu narkotykowe imperium, chce się wycofać z rynku. Może nie służy mu klimat albo obawia się brexitu. Grunt, że rodowici brytyjscy bandyci węszą okazję do przejęcia jego biznesu. Sypią się oferty, groźby, pochlebstwa. Niektórzy próbują szantażu albo przekupstwa. Pearson jednak najwyraźniej nie podjął jeszcze ostatecznej decyzji. By mu w tym pomóc, niektórzy bardziej niecierpliwi sięgają po broń. A pewien cwany i dowcipny dziennikarz (Hugh Grant) szykuje przekręt, który może zmienić reguły gry. Pearson okazuje się jednak mistrzem gangsterskiej wolnej amerykanki. Zaczyna się bardzo kosztowna wojna. Ale dżentelmeni przecież nie rozmawiają o pieniądzach.
W tym filmie jest wszystko, co w Guyu Ritchie’em lubimy najbardziej: zawikłana akcja, mnóstwo jej zwrotów, nielinearny a zaskakujący montaż, błyskotliwe dialogi, pełnokrwiste role pierwszoplanowe i zapadający w pamięć aktorzy drugiego planu, a przy tym całe mnóstwo świetnie pokazanej… przemocy. Może to i dyskusyjny atut, ale akurat przypadek tego reżysera pokazuje, że przemoc połączona z lekkością realizacji i niefrasobliwością jej odbioru nabiera zupełnie innego… rzekłabym szlachetnego charakteru. Pasuje to do ogłady w jakim zrealizowano „Dżentelmenów”, którzy pomimo gangsterskiej intrygi emanują… klasą. Zasługa to głównie koncepcji postaci i adekwatnie dobranych do niej aktorów, trio McConaughey, Hunnam, Grant świetnie się uzupełnia, a ten ostatni obsadzony wbrew stereotypowi jest chyba najjaśniejszym jego punktem. Faktem jest że mało prawdopodobne byśmy ten film zapamiętali na dłużej, ale to całkiem sympatyczne odświeżenie Ritchiego z czasów jego najlepszych osiągnięć. |
