Akcja toczy się w Nowym Jorku (które to miasto jest jednym z równorzędnych bohaterów opowieści), a fabułę do przodu pchają nie wartkie wydarzenia, lecz inteligentne dialogi.
To historia pary małżeńskiej w średnim wieku, która ma już dość gnieżdżenia się w małym mieszkanku z dorastającą, zbuntowaną córką, wykupuje więc mieszkanie starej sąsiadki. Problem w tym, że oba mieszkania będzie można połączyć dopiero po śmierci babuni. A ta ma 91 lat i bynajmniej nie wybiera się na tamten świat…
W przeciętnej amerykańskiej komedii małżonkowie teraz na przeróżne sposoby próbowaliby pozbawić starowinkę żywota, a ta okazałaby się od nich sprytniejsza itp. „Daj, proszę” ma jednak większe ambicje – poznamy więc, wspólnie z głównymi bohaterami, relacje babci z dwójką opiekujących się nią wnuczek, a małżonkowie zbliżą się do sąsiadki. Drastycznej przemiany pazernych małżonków jednak nie uświadczymy – pozostaną lekko zadufanymi w sobie drobnomieszczanami, rasistami (uznanie czekającego na meble czarnoskórego klienta za bezdomnego – bo jakżeżby Afroamerykanina stać było na drogi stół?), którzy mimo że zaczęli darzyć sąsiadkę sympatią, to i tak w głębi duszy troszkę życzą jej śmierci… I to chyba właśnie przez to, że mało którego bohatera filmu możemy polubić, „Daj, proszę” nie odniósł wielkiego sukcesu. To film o słabych ludziach, a tacy na ekranie – zwłaszcza w komedii – nie do końca się sprawdzają. Trzeba jednak przyznać Holofcener, że przedstawiony przez nią świat jest spójny, historia sprawnie opowiedziana i mimo kilku mielizn scenariusza nie wchodzimy na teren zarezerwowany dla sitcomów czy oper mydlanych.
Jan |
