Tulsa i sama Oklahoma, dokąd raczej nikt nie przyjeżdża w celach turystycznych, rzadko bywają portretowane w filmach, a taki być może cel przyświecał urodzonemu w Tulsie reżyserowi Timowi Blake’owi Nelsonowi. Jak się jednak okazuje, nie jest to portret zbyt pochlebny, ponieważ miejsce to wydaje się zamieszkane głównie przez obrośniętych brodami troglodytów oraz ludzi robiących tam podejrzane interesy, nie wyłączając mocno otłuszczonego szeryfa i poważanego żydowskiego przedsiębiorcy.
Zasadnicza akcja rozgrywa się w mieścinie Little Dixie, skąd przed laty udało się wyrwać Billowi Kincaidowi, obecnie szanowanemu i robiącemu karierę wykładowcy filozofii. Do ponownego przyjazdu skłania go wiadomość o śmierci brata bliźniaka (jednojajowego, co ma swoje znaczenie), co jednak okazuje się mistyfikacją. Równie inteligentny Brady Kincaid zajął się handlem narkotykami i spożytkował swoje walory umysłowe na wymyślenie nowatorskiej metody uprawy marihuany. Obecność identycznie wyglądającego brata jest mu potrzebna do realizacji planu związanego z jego zobowiązaniami wobec szanowanego Żyda z Tulsy, który tak naprawdę kręci narkotykowym biznesem.
To chyba miała być przewrotna komedia kryminalna w stylu braci Coen (Nelson zagrał w ich filmie „Bracie, gdzie jesteś?”), dodatkowo z aspiracjami intelektualnymi, o czym świadczą liczne nawiązania do filozofii i cytaty, ale wyszło jak wyszło. Akcja jest bardzo niemrawa, wypełniają ją głównie pogawędki, łowienie ryb, palenie trawki, a gdy w końcu zaczyna się coś dziać, charakter owych wydarzeń kompletnie nie pasuje do niby to komediowego tonu opowieści. Z tym że ten „komediowy” ton najbardziej chyba bawi samego reżysera. Bohaterowie wygłaszają dużo niby mądrych dialogów, żaden z nich jednak nie zapada w pamięć i najbardziej znaczącym aspektem tego dzieła jest podwójna rola Edwarda Nortona, który wciela się zarówno w Billa, jak i Brady’ego. Ponieważ obaj są dość nijacy, nie są to wielkie kreacje, podobnie jak epizodyczna rola Susan Sarandon, która w typowy dla siebie sposób zagrała matkę filmowych bliźniaków. Wielu amerykańskim recenzentom „Co w trawce piszczy” bardzo się spodobał, ale niżej podpisana jakoś nie została porwana ani akcją, ani dialogami, a perypetie Kincaidów nie wzbudziły wypieków emocji.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz bardzo poprawny, ale bez rewelacji, tym bardziej że same zdjęcia nie należą do artystycznie wysmakowanych. Jest ostry, widać na nim dużo detali, wyraźnych również na dalszym planie. Kolory ma przyzwoite i w miarę naturalne, jedynie twarze aktorów mają ciut zbyt intensywny odcień. Do drobnych usterek należy falowanie poziomych linii.
Dźwięk tak samo jak akcja niemrawy. Dialogom towarzyszą podstawowe odgłosy akcji, o dobrym surroundzie mowy raczej nie ma.
DODATKI
W dodatkach notki biograficzne reżysera Tima Blake’a Nelsona i aktorów (Edward Norton, Susan Sarandon, Richard Dreyfuss, Melanie Lynskey, Keri Russell), 18 zwiastunów oraz oferta DVD.
ren |
