| Grupa żołnierzy powraca z misji w Iraku. Witani jak bohaterowie, oczekiwani przez rodziny, nie mogą odnaleźć się w cywilnej codzienności. Dręczeni przez traumy, poczucie winy, wciąż mierzą się ze wspomnieniami z pola bitwy. Dramatyczne doświadczenia nie pozwalają im odnaleźć spokoju i odbudować relacji z najbliższymi. Państwo nie oferuje tego, na co liczyli po powrocie: szybko zapomniani, często bez pracy, czują się pozostawieni sami sobie. Długotrwałe terapie nie dają skutku. Jedynym wyjściem wydaje się powrót na misję lub… śmierć.
Życie dopisało do tego filmu ciąg dalszy, gdy rok po premierze filmu 36-letni Albert Wong odznaczony wieloma medalami za służbę m.in. w Afganistanie cierpiący na zespół stresu pourazowego (PTSD), w Domu Weterana w Yountville zastrzelił 3 terapeutki i popełnił samobójstwo. Bohaterom filmu zrealizowanego na podstawie książki dziennikarza Washington Post Davida Finkela mogłoby przytrafić się to samo. kiedy od jednego z bohaterów odchodzi żona ów nie znajduje w sobie więcej siły być nadal żyć, to że nie zabiera jej ze sobą to tylko szzceście w nieszzcescieu. Osoby dotknięte PTSD nie potrafią znaleźć się w nie frontowej rzeczywistości, tak dalece że tylko w powrocie na front widzą swoją szansę, podobnie jak się dzieje z drugi z bohaterów, Solo mającym najwięcej typowych objawów syndromu: wybuchy gniewu, zaburzenia pamięci, ataki lękowe itp. Trzeci z nich Adam to człowiek który dokonuje próby adaptacji organizmu do znoszenia PTSD. Adam to na pozór spokojny, opanowany człowiek, mający wszystko pod kontrolą. Ale kiedy coś przypomni mu o koszmarze wojny zaczyna mieć wizje i halucynacje, jest rozkojarzony do tego stopnia że jest w stanie zrobić krzywdę dziecku. Z tego jak bardzo cierpi nie zdaje sobie sprawy nawet jego żona, która dopiero przeczytawszy test jaki wypełnia Adam zaczyna zdawać sobie sprawę z jego stanu. Adam jest typowym dzieckiem kultura, w której mężczyźni nie okazują słabości i wychowywani są na twardzieli. W tym wypadku to jednak zamiast pomagać bardziej przeszkadza, bo tylko opóźnia kwestie proszenia o pomoc. Gdy człowiek do tego dojrzewa to jak z cala surowością pokazano w filmie musi odstać swoje w kilometrowej kolejce i odczekać kilak miesięcy nim będzie miał szansę trafić do wyspecjalizowanego ośrodka, w którym terapeuci zajmą się przywracaniem go do życia w społeczności i wyleczą z „zaczadzenia” wojną.
„Chwała bohaterom” to jeden z lepszych i uczciwszych filmów o amerykańskich żołnierzach, ogląda się znakomicie właśnie dlatego że nie ma w nim nic z polityki i czołobitności wobec USA. Wprost przeciwnie pokazuje, że ludzie, których wysłano na wojnę zostawia się samym sobie z całym ich bagażem stresu, lęku i nieprzystosowania. Kilka scen w tym filmie zwala z nóg: to jak zatopiony w wojennej grze Solo nie czuje swędu palącej się kuchni i rozmowa Adama z Emorym będąca swego rodzaju katharsis.
Twórcom należą się brawa za postawienie na (w większości) nieznanych aktorów, którzy znakomicie oddali całą gamę emocji towarzyszących PTSD, są autentyczni i wiarygodni, bez przejaskrawienia i sztuczności.
Jeszcze jedna refleksja przychodzi na myśl czytając wypowiedzi pod filmem czy oglądając go. To, że człowiek, który nigdy nie był w ogniu walki i nie ryzykował życia tak naprawdę nie ma prawa do wydawania osądu, nie wie, o czym mówi, jeśli mędrkuje o zasadach etyce itp. Bo jego pokojowe „wydaje mi się”, „powinno się” i „ja bym nigdy” nijak się ma do frontowej rzeczywistości, a jeśli wydaje mi się ze jest inaczej polecam zapoznanie się z eksperymentem Milgrama (i jego kontynuatorów) dotyczących posłuszeństwa… Nobodys perfect!
ASPEKTY TECHNICZNE
Dźwięk na wysokim poziomie: sceny wojenne ze strzałami, wybuchami i kryzkami rannych świetnie rozseparowane dźwiękowo. W sekwencjach pokojowych już mniej dynamicznie, ale cały czas dookolnie.
Obraz ostry, wyraźny ze zmienną tonacją kolorystyczną: piaskowo-beżową w Iraku i zielonkawo-szarawą w USA.
BONUSY
Wydanie typu booklet.
veroika |
