|
Dla Thomasa, chłopca zanurzonego w świecie gier video, pomysł spędzenia wakacji z ojcem, zapalonym ornitologiem Christianem, wydaje się koszmarem. Gdy naukowiec oznajmia, że chce uczyć zagrożone wyginięciem dzikie gęsi migrowania, chłopiec myśli, że rodzic stracił rozum. Ale skazany na całodobową opiekę nad świeżo wyklutymi pisklakami chłopiec przywiązuje się coraz bardziej do skrzydlatych przyjaciół. Podniebna podróż z Norwegii aż do Francji jest nie tylko ostatnią szansą na przetrwanie przeuroczych ptaków, ale też przygodą życia dla Thomasa i wydarzeniem, którym emocjonowała się cała Europa.
Na te straszne czasy w którym przyszło nam żyć to film, który niesie proste odczucia takie jak empatia, solidarność i miłość… do innego żywego stworzenia. To ostatnie w kontekście wojny w Ukrainie i zdjęć uchodźców kilometrami niosących na rękach swoje psy i koty nabiera nowego wydźwięku. Chłopiec c chmur to dla mnie przede wszystkim opowieść o jak się rodzi przywiązanie, ale też jak się go uczy własne dziecko. Nie przez nakazy, nie przez zmuszanie ale przez przykład własny. To ojciec pokazuje, że można mieć pasję. Pasję, która daje energetycznego kopa, która cieszy i daje radość życia. Thomas który do tej pory pasjonował się głównie grami na telefonie i żył w świecie wirtualnym nagle staje się świadkiem rodzące się życia, doświadcza tego niesamowitego uczucia, gdy ptasie „dziecko” to jego pierwszego widzi po przyjściu na świat. W piękny sposób odkrywa swoją moc sprawczą - to właśnie on staje się przewodnikiem stada, co czyni go odpowiedzialnym za te gęsie stworzonka.
„Chłopiec z chmur” to jednak nie tylko film „przyrodniczy” o miłości do uroczych gąsek, ale i emocjonująca przygoda, w której jest ryzykowanie życia, ucieczki i bunt przeciwko „mundurowej” władzy.
Thomasa dobrze zagrał Louis Vazquez o nietypowej, bardzo oryginalnej urodzie. Troszkę przeszarżowaną, ale bardzo sympatyczną, będącą źródłem humoru rolę nieco szalonego ojca stworzył Jean-Paul Rouve.
|
