Córka Daniela Graystone'a, Zoe, ginie w zamachu terrorystycznym, zorganizowanym przez wyznawców tajemniczej religii. Po jej śmierci zrozpaczeni rodzice odkrywają, że Zoe należała do organizacji, której dziełem był ów zamach. To niejedyna jej tajemnica – dziewczyna regularnie bywała w wirtualnym świecie, gdzie przebywa stworzony przez nią awatar. Danielowi udaje się dostać do tego świata i spotkać awatar córki, który tak naprawdę jest czymś więcej niż zwykłym awatarem. Po jakimś czasie udaje mu się stworzyć robota, w którym umieszcza świadomość Zoe. Podobne roboty, zwane Cylonami, mają być produkowane na masową skalę. Wrogowie Daniela próbują wykraść oprogramowanie pozwalające przenosić ludzką świadomość w „ciało” robota. Po jakimś czasie na spokojnej dotąd planecie Caprica dochodzi do buntu Cylonów, które chcą od tej pory same decydować o sobie. Dochodzi do konfliktu między ludźmi a ich obdarzonymi sztuczną inteligencją wytworami.
Akcja serialu „Caprica” toczy się 58 lat wcześniej niż akcja serialu „Battlestar Galactica”, którego jest prequelem. Przed ekran powinni w tym wypadku zasiąść widzowie znający treść „Battlestar Galactica”, ponieważ bez tej znajomości przesłanie „Capriki” może być nie w pełni czytelne (brak świadomości, do czego oglądane wydarzenia doprowadzą w przyszłości), a przez to serial może okazać się mniej ekscytujący, a momentami niezrozumiały. „Caprica” jest wizją świata przyszłości, w którym zagrożenie przybrało akurat formę myślących maszyn, ale należałoby się zastanowić, czy ta przyszłość jest aż tak odległa – czy już dziś nie żyjemy pod dyktando urządzeń pożerających nasz czas, uzależniających nas od siebie, odrywających od bliskich i od realnego życia.
Akcja poszczególnych odcinków, a jest ich 19 (na 5 płytach), rozgrywa się powoli, by przyspieszyć pod koniec. Niuanse psychologiczne nie są mocną stroną osobowości bohaterów. Grająca Zoe Alessandra Torresani jest dość sztywna. Oczywiście gra robota, więc nie może za bardzo tryskać emocjami, ale chyba zbyt przejęła się tym faktem.
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz jest zróżnicowany pod kątem doboru palety barwnej związanej z poszczególnymi miejscami. Dom Graystone'ów sprawia wrażenie sterylnego, wypełnia go lśniąca biel, szarości, kolor metalu i szkła. Dom konkurującej z Graystone'ami rodziny Adama wręcz przeciwnie – ukazywany jest w ciepłym, choć słabym świetle, nadającym kadrom brązowawy koloryt. Sceny w plenerze często są przecieplone, przesłonecznione, choć czasem barwy są po prostu naturalne. Świat wirtualny ma swoją własną paletę i także jest zindywidualizowany wizualnie. Miejsce spotkań młodzieży tętni neonowymi, zimnymi fioletami, niebieskim, czerwieniami, zieleniami rozświetlającymi mrok. Często światło jest tylko czerwone i całe kadry są czerwono-czarne. Realia gry są przedstawione w stalowej szarości i grafitach. Świat stworzony przez Zoe wypełnia zieleń, żółcień, brąz i róż, w zależności od miejsca w jasnych, ciepłych lub w chłodnych, ciemnych odcieniach. Cały obraz jest średnio ostry, kontrast często zbyt słaby, by wydobyć z mroku szczegóły. Czerń na ogół dobrze nasycona. Czasem widać szemranie tła.
Dźwięk zarówno w wersji polskiej, jak i oryginalnej jest w systemie Dolby Digital 5.1. Wyraźne dialogi dobiegają z przodów. W ścieżce dźwiękowej w odtwarzaniu odgłosów akcji biorą udział wszystkie głośniki. Usłyszymy w niej i strzały, i łomot pięści podczas bójek, i rozsypywanie się drobin stłuczonego szkła, i dźwięki przemieszczania się robotów, i nawet cichutki śpiew ptaków w wirtualnym lesie. Najgłośniejsze są eksplozje i strzelaniny, choć trzeba przyznać, że nie tak efektowne pod względem dookolności jak w filmach typowo akcyjnych.
BONUSY
Brak dodatków.
itk
Premiera DVD: 1.12.2011 |
