Wielka Brytania, początek lat 60. Pewnego deszczowego dnia 16-letnia Jenny zostaje zagadnięta na ulicy przez sporo od niej starszego Davida. Wymiana zdań kończy się podwiezieniem zmokniętej dziewczyny do domu, ale nie kończy znajomości – wręcz przeciwnie. Wkrótce oboje znajdą się pod swoim urokiem – jego zafascynuje jej uroda, świeżość, inteligencja i oczytanie, ją oczaruje jego wdzięk, szarmanckość i styl życia, zupełnie różny od tego, jak żyje jej mieszczańska rodzina. W tajemnicy przed rodzicami (znającymi tylko część prawdy) dziewczyna zaczyna poznawać uroki bywania w nocnych klubach i salach koncertowych, kafejkach i restauracjach, na aukcjach dzieł sztuki itd. Pełne blichtru życie pociąga Jenny znacznie bardziej niż wkuwanie łaciny. Jak to zwykle jednak bywa, życie udziela zazwyczaj gorzkich lekcji.
Niewątpliwą ozdobą filmu jest osoba Carey Mulligan, grającej rolę Jenny. Bez znudzenia można obserwować, jak z ładnej 16-latki przeistacza się w piękną młodą kobietę, by w kolejnej scenie znów wyglądać jak skromna uczennica. (Gdy zaangażowano ją do filmu, miała 22 lata). Jej gra została zauważona przez członków rozmaitych gremiów przyznających nagrody filmowe – aktorka w 2010 roku była za rolę Jenny nominowana do Oscara i do Złotego Globu, których ostatecznie nie zdobyła, zdobyła natomiast nagrodę BAFTA (najlepsza aktorka pierwszoplanowa).
„Była sobie dziewczyna” jest adaptacją 12-stronicowego tekstu autorstwa dziennikarki Lynn Barber, w którym opisuje swoją młodość, a który scenarzysta i producent filmu Nick Hornby uznał za gotowy materiał na film. I faktycznie – historie o kopciuszku są zawsze na czasie, a w tej dodatkowo występuje motyw wyboru drogi edukacji, z jednej strony bowiem cóż przygotuje lepiej do życia niż samo życie, z drugiej – czy brak pracy nad własnym umysłem nie jest marnowaniem swojego potencjału?
Film ogląda się z zainteresowaniem również z powodu uchwycenia klimatu wczesnych lat 60. w wydaniu angielskim.
ASPEKTY TECHNICZNE
Dźwięk w systemie Dolby Digital 2.0. Ścieżkę dźwiękową wypełniają głównie dialogi, dobrze słyszalne i wyraźne, i muzyka rozbrzmiewająca w rozmaitych klubach, dość często się pojawiająca. W zasadzie brak przestrzenności nie jest odczuwalny, nawet w owych scenach klubowych, bo i tak muzyka dobiega z nich ze sceny, czyli z przodu.
Obraz dosyć ostry, o dobrym kontraście, kolory raczej stonowane, paleta barw wypełniona głównie beżami, brązami i szarościami miasta. Czasem ożywia ją kolor sukienek bohaterek. Paryż wydaje się sportretowany w bardziej pastelowych tonacjach.
BONUSY
Brak dodatków.
itk
Premiera DVD: 15.09.2011 |
