BUENOS AGRES

Debiutancki mini album „Buenos Agres”, bielskiej grupy o takiej same nazwie,

przynosi półgodzinną dawkę atrakcyjnej rockowej muzyki podlanej elektroniką i wyjątkowo dobrze brzmiącą, a że nie jest ona odkrywcza, to inna sprawa. Atutem grupy jest jej wokalistka, Anna Mysłajek śpiewająca pięknie po polsku i sprawnie po angielsku.

W muzyce Buenos Agres tkwi duży potencjał twórczy. Muzycznie i stylistycznie zespół oscyluje wokół klimatów Guano Apes, rockowej elektroniki, Deftones, Archive (sporo nawiązań do „Again” tegoż zespołu). Nie odkrywa prochu, bo w dużej mierze, to co gra jest pełne zapożyczeń, ale czasami po swojemu znane klocki inteligentnie konfiguruje.

Otwierająca płytkę „Run” to melancholijna kompozycja, zaprawiona elektronicznymi, spokojnymi bitami i plamami klawiszy zaśpiewana uczuciowym głosem Mysłajek i wykazująca się minimalizmem aranżacyjnym. Kawałek powoli rozkręca się, aby pod koniec ujawnić swój rockowy pazur. Tu przydałoby jednak więcej czadu, bo kompozycja na to w pełni pozwala. Niestety, ale nawiązania do twórczości Archive są bardzo mocno słyszalne.

„Do S. (EKG)” zaśpiewany po polsku ma fajną syntezatorową barwę, nośną rytmikę i wreszcie zespół zaczyna grać z większym temperamentem. Klimatycznie i emocjonalnie blisko jest mu do „Run”. Następująca po nim najlepsza kompozycja na płycie, „For Me” jest logicznym rozwinięciem poprzednich dwóch. Tu jest świetny riff, smaczki elektroniczne w tle, rytmiczna praca marszowej perkusji połączonej z emocjonalnym wokalem i przestrzennie nastrojone gitary. Świetnie to słucha się, zwłaszcza gdy zespół rusza z kopyta. Końcowe partie na klawiszach przypominają „Epic” „Faith No More”.

Totalnym zaskoczeniem jest natomiast „Time For Change”. Wreszcie pojawia się więcej energii (świetne pokrzykiwania na początku każdej zwrotki) i zespół przyciska pedał gazu. Atrakcyjnie sprawdza się głos Mysłajek, agresywniejszy niż na wcześniejszych kawałkach. Zupełnie nie przeszkadza to, że kawałek brzmi jak Limp Bizkit albo Linkin Park z najlepszego okresu, tyle że z kobiecym wokalem. Jest tu drive, fajne nawiązanie do amerykańskiego rocka końca lat dziewięćdziesiątych i partie klawiszy w roli ozdobnika.

„Tu i teraz” zaśpiewany po polsku jest rozdarty między melancholią, a skrywanym w nim potencjałem do mocniejszego uderzenia. Słychać, że zespół ma ogromne możliwości i ochotę na granie rockowego mięsa flirtującego z ostrą elektroniką, ale jakoś dziwnie gdy jest ku temu okazja, pacyfikuje w zarodku takie zapędy.

Podsumowując, muszę napisać, że na debiutanckiej epce czuć, że Buenos Agres tylko na 70% pokazuje swój temperament rockowy, jakby brakowało mu pewności siebie. Muzyce przydałoby się więcej różnorodności, mniej oglądania się na innych, prób wypracowania własnego stylu i gdy trzeba bez kompromisów pokazania rockowego pazura. Melancholia jest dobra, ale do pewnego momentu. Ogólne wrażenie jest pozytywne, jak na pierwszą płytkę. Po wysłuchaniu jej jednak pozostaje wyraźne wrażenie niedosytu.

Album należy docenić ze względu na dobrą produkcję, zawodowy miks robiony w Niemczech, udane choć nie oryginalne aranżacje oraz za ogólną wrażliwość muzyczno-emocjonalną.

Mam nadzieję, że z czasem Mysłajek zapełni lukę po Chylińskiej.

W wypadku kolejnego, pełnometrażowego albumu proponowałbym zdecydować się na wybór języka albo polski (jest szansa, że śpiewający w rodzimym języku zespół zdobędzie uznanie większej rzeszy publiczności), albo angielski, ale bez wyrazistego, twardego akcentu. Świetne zdjęcie na okładce autorstwa Darka Puły.

Marcin Kaniak