Przynajmniej w amerykańskich filmach – głównych bohaterów zazwyczaj po tym spektakularnym akcie spotykają wszystkie możliwe nieszczęścia: nieuczciwi partnerzy, depczący po piętach policjanci, chytrzy wspólnicy, przeróżne wypadki. Dale z filmu Jesse'ego Bageta nie jest wyjątkiem i także nie układa sobie życia po zrabowaniu pokaźnej sumki.
Dale to drobny złodziejaszek, który swoje odsiedział, ale niczego się nie nauczył. Jego żona Lorna ma już dość kolejnych odwiedzin za kratkami i wybryków męża, więc kiedy dowiaduje się, że druga połowa zrobiła udany – o dziwo – skok na bank i nie zamierza dzielić się kasą, decyduje się na drastyczny krok: wspólnie z przyjaciółką Tiny postanawia pozbyć się Dale’a. Oczywiście wszystko idzie nie tak. Dale kończy z kulką, nikt nie wie, gdzie jest forsa, a wokół ponętnych pań zaczyna węszyć szeryf i prywatny detektyw…
Film jest co prawda bardzo mroczny (może nie jest to Tarantino najwyższej próby), ale przede wszystkim pełen czarnego humoru ze sporą dawką pastiszu. Pośmiać się serdecznie można tym bardziej, że bohaterkami są dwie dosyć barwne kobietki, które – w obliczu konieczności zakamuflowania zbrodni – odkrywają w sobie zaiste niezwykłe talenty. Nieco więcej finezji przydałoby się mniej więcej w połowie filmu, kiedy akcja nieco siada, bo wtedy zaczynamy tracić zainteresowanie fabułą, ale na szczęście pod koniec akcja znów zaskakuje. Reżyser najwidoczniej rozsmakował się w zarówno w grze swych aktorek (znakomita Gina Gershon w roli Lorny), jak i w zabawie samą konwencją, bo też lata 50. są wymarzonym tłem dla takiej zabawy… i zwolnił tempo. Obok pań nieźle wypadł Val Kilmer, bawiący się świetnie swoją małą, acz barwną rólką Dale’a, czego nie można powiedzieć o Rayu Liotcie (szeryf Cooley) wyglądającym na mało zaangażowanego w cały projekt.
ASPEKTY TECHNICZNE
Zdjęcia są bardzo wysmakowane (choć w filmie, w którym ludzkie szczątki walają się po całym domu, brzmi to co najmniej dwuznacznie) i transfer oddał klimat gorącego Teksasu, gdzie dowody zbrodni ujrzały światło dzienne. Nie tylko zresztą ujrzały, ale widzą je cały czas, bo zdjęcia robiono o poranku, przy ostrym słońcu, które wpada przez okna w postaci jasnych smug. Ostrość jest więc bardzo dobra (pyłki w powietrzu, krople krwi, nitki, pojedyncze pasma włosów), a kontrast z głęboką czernią znakomity. Obraz kolorystycznie jest mocno stylizowany na lata 50. Barwy przytłumione, nieco odsaturyzowane, czerwień jest karminowa, błękit szarawy, brąz sepiowy. Nie udało się zachować jednolitych odcieni barw przez cały film: sukienka Lorny bywa przeważnie karminowa, ale też czerwona, bordowa i różowawa…
Dźwięk też wygląda na stylizowany, bo choć mamy do czynienia z DD 5.1, to w tyłach usłyszeliśmy może z kilka dźwięków. Reszta, czyli głównie dialogi, płynie z frontów. Muzyka bardzo klimatyczna, od dźwięków rodem ze spaghetti westernów po country i balladowe nutki.
BONUSY
Tylko zwiastuny.
Jan / veroika
Premiera DVD: 20.08.2012 |
