Oparty na słynnym bestsellerze Johna le Carré thriller szpiegowski na zawsze wejdzie do historii kina z racji ostatniego występu Philipa Seymoura Hoffmana, grającego głównego bohatera. To właśnie on wciela się w rolę szefa niemieckiej jednostki antyterrorystycznej Gunther Bachamnn, prowadzącego śledztwo w sprawie niejakiego Issy Karpova. Młody muzułmanin, Czeczen, nielegalnie przedostał się z Rosji (gdzie był torturowany) do Niemiec, aby odebrać ogromny majątek pozostawiony przez jego znienawidzonego ojca, byłego radzieckiego prominenta wojskowego. Istnieją podejrzenia, że wielomilionowy spadek posłuży na potrzeby terrorystów. Bachamn zmusza ludzi, w jakiś sposób połączonych z Issą: młodą prawniczkę idealistkę Annabel i znanego bankiera, do inwigilacji Issy i zaprowadzenia go do jego ewentualnych mocodawców. W miarę rozwoju akcji coraz mniej jednak przekonany jest o tym, że Issa ma cokolwiek wspólnego z terrorystami….
Pomimo tego, że na ekranie nie ma efektownych strzelanin i wartkiej akcji trudno odejść od telewizora. Nie akcja jest jednak tu ważna, ale podglądanie pracy służb specjalnych, których oglądamy niejako od kuchni. Mamy więc manipulacje, szantaże, granie na emocjach, podsłuchiwanie, kontrolowanie i inwigilację. Mamy jednak – co najważniejsze – bardzo subtelną rozgrywkę miedzy agenturami zaprzyjaźnionych przecież ze sobą Państw, które pozornie dążą do tego samego. W rzeczywistości jednak zrobią wszystko, by „wygrać” swoje. Historia jest opowiadana bardzo powoli, przez cały seans obserwujemy żmudną pracę agentów, którzy niczym pająki łączą pozornie odległe od siebie fakty. Duszna atmosfera filmu (świetne zdjęcia) jest tak sugestywna, że niemal nie sposób dostrzec, kto (jeśli w ogóle) nie ma nic na sumieniu.
ASPEKTY TECHNICZNE
Mamy do czynienia z bardzo intensywnymi, dobrze rozseparowanymi i dynamicznymi odgłosami tła, które należą do kategorii odgłosów codziennych, banalnych takich jak chlupotanie wody w kanale, szum samochodów na autostradzie, gwar rozmów w knajpie, wrzask mew na nabrzeżu, warkot silnika łodzi, szum fal rozbijanych o jej kadłub, łoskot przejeżdżającego pociągu metra. Sporo równie dynamicznie oddanych ludzkich odgłosów (szybki oddech, pomruki, płacz, wdychanie). Mocniejsze uderzenie to na pewno interwencja w finale filmu, ze zderzeniem samochodów, krzykami ludzi, piskiem hamulców itp… Piękna muzyka z dźwiękami tamburyna, skrzypiec, fortepianu nadająca filmowi specyficzny rytm.
Obraz niemal monochromatyczny w szarawym kolorycie portowego, przemysłowego miasta. Dominuje mocne żółte światło nadające scenom nierzeczywistego wymiaru. Przez ten dobór barw obraz robi wrażenie odpychająco śliskiego, tym bardziej że światło nie przydaje bohaterom miłego wyglądu, ich twarze są woskowe, różowawe lub wręcz zielonkawe. Chwilami falują krawędzie.
BONUSY
Nic oprócz zwiastunów.
veroika |
