Schemat fabuły tego debiutu reżyserskiego Adama Gierascha nie odbiega zasadniczo od tego, co powinno znaleźć się w każdym porządnym horrorze spod znaku gore. Widz ma zatem do czynienia z grupką młodzieży schwytanej w sidła bezwzględnych, sadystycznych morderców, którzy starają się usilnie o to, aby zejście ze świata ich ofiar odbywało się w odpowiednio wyrafinowany (czytaj: okrutny) sposób.
Bohaterami „Autopsy” są młodzi ludzie, którzy wskutek wypadku samochodowego pilnie potrzebują medycznej pomocy. Na ich szczęście (a raczej nieszczęście, o czym się za chwilę przekonają) na miejscu przypadkiem zjawia się karetka pogotowia, co prawda trochę staroświecka z wyglądu, ale jakoś nikt się tym nie przejmuje. Zadowoleni z takiego obrotu sprawy i nieco odurzeni alkoholem młodzi ludzie zostają przewiezieni do Szpitala Miłosierdzia, którego personel, z doktorem Davidem Benwayem na czele, wygląda bardzo niepokojąco. Jak się szybko okaże, wygląd „lekarzy” ma bardzo wiele wspólnego z ich mocno niezdrowymi skłonnościami do okrutnych i szkodliwych dla zdrowia i życia „pacjentów” eksperymentami.
Zgodnie z regułami gatunku, młodzi bohaterowie filmu jeden po drugim stają się ofiarami sadystów, a ich wnętrzności malowniczo fruwają w powietrzu. Trzeba w tym miejscu oddać sprawiedliwość charakteryzatorom, że odwalili kawał dobrej roboty i co jak co, ale ten aspekt „Autopsy” należy do największych plusów filmu. Czego nie można powiedzieć o aktorstwie, ale tak naprawdę bohaterowie nie są przecież niczym więcej jak ponętnymi ciałami do pokrajania i posiekania. Tak przy okazji – w doktora Benwaya wcielił się Robert Patrick, pamiętny cyborg z „Terminatora”, który w tej roli także wypadł cokolwiek cyborgowato.
Film trochę przypomina horrory z lat 70. i 80., co jest zapewne celowym zabiegiem reżysera. Oglądając „Autopsy” można podejrzewać, że zainspirowały go ówczesne niskobudżetowe produkcje tego gatunku, w których nie wszystko grało jak należy, szwankowała fabuła, ale summa summarum – widz dostawał porcję należnego mu krwawego mięska. Jeżeli więc nawet nie jest to dzieło w pełni satysfakcjonujące ducha, to oczy otrzymują należną im ucztę.
ASPEKTY TECHNICZNE
Jak na horror przystało, się dzieje! I to głównie w tyłach, skąd dochodzą grzmoty. Podbite dodatkowo basami są główną atrakcją filmu, bo właściwie katują nasze uszy przez większość filmu. Basami potraktowano również wybuch gazu. Właściwie przez cały film tyły są aktywne (trzaskanie drzwi, odgłosy szamotania, walk, ćwiartowania ciał), aczkolwiek przydałoby się w nich więcej mocy. Fajnie wypadła scena z zamierającym biciem serca, w której jego spowolnione kołatanie słychać w całym pomieszczeniu.
Kolory dziwne – lekko psychodeliczne. Najpierw kolorystyka obrazu zależna jest od barw koguta na dachu karetki pogotowia, więc jaskrawa czerwień przechodzi w ciemny niebieski, ocierając się po drodze o nasycony fiolet. Potem obraz również przybiera jednolity koloryt (zielony od aparatury medycznej czy żółtawy od lamp w korytarzach). Czerń głęboka. Ostrość bardzo przeciętna, nie ma zmiękczeń, ale konturom daleko do ostrości. Krawędzie falują, obraz się chwilami lekko rozpikselowuje.
BONUSY
Standardowe: sylwetki twórców i aktorów, zwiastuny i oferta dystrybutora.
ren / veroika |
