7 MINUT

Po jakimś czasie nasz bohater odzyskuje jednak zdrowy rozsądek i zaczyna kwestionować swoje ojcostwo, zlecając badania DNA, do czego służy mu zdobyta podstępem szczoteczka do zębów córki Natalii. Jedno mu tylko nie przychodzi do głowy – jak może być ojcem trzyletniego dziecka, skoro z jego matką kochał się trzy lata temu, a przecież jest jeszcze – taki drobiazg – coś takiego, jak 9 miesięcy ciąży. Pewnie ten nieistotny szczegół umknął uwadze reżyserowi-scenarzyście, a w całej ekipie nie znalazł się, niestety, nikt, kto by umiał to wszystko porządnie policzyć. (Takich niechlujstw jest w scenariuszu więcej. W jednej scenie Natalia odjeżdża Piotrowym samochodem, a w następnej on, jakby nic się nie stało, znowu ten samochód ma. W ogóle w „7 minutach” jest za dużo cudownych przypadków i zbiegów okoliczności.)

Generalnie jest to film o tym, jak jedna chwila zapomnienia może człowiekowi nieźle namieszać w życiu. Przesłanie chwalebne, ale wątek thrillerowy (szantaż, porwanie, pobicie) nie wnosi w akcję większego napięcia. Kwestia zdrady małżeńskiej została potraktowana bardzo sztampowo i melodramatycznie. Przeżywający odejście żony Piotr upija się, a widok porzuconego mężczyzny samotnie opróżniającego flaszkę to chyba już klasyka kina. Razi zbyt nachalne podkreślanie nastroju danej postaci poprzez różne kolory ujęć.

Momenty są, ale jak to w polskim kinie na ogół bywa, gorący seks polega na gnieceniu damskiego biustu i wkładaniu ręki pod spódnicę, po czym na ekranie zapada ciemność. Jest jeszcze scena erotycznego tańca na rurze, ale reżyser przestraszył się chyba nadmiernego eksponowania damskiego krocza (przysłoniętego bielizną!) i ten bardziej pikantny fragment powędrował do kosza.

Aktorzy nie wypadli źle. Przemysław Sadowski i Agnieszka Warchulska są przekonujący jako typowe małżeństwo, które nie potrafi poradzić sobie z problemem zdrady i spojrzeć na nią jako na błąd niekoniecznie muszący przekreślać ich związek. Anna Prus ma w sobie coś z femme fatale, przynajmniej z wyglądu, a młoda Malwina Buss, filmowa panna Winkler, to aktorka zasługująca na ciekawe role, czego jej serdecznie życzymy.

ASPEKTY TECHNICZNE

Obraz przeciętny. Bez zabrudzeń i innych usterek, ale średnio ostry, nawet sporadycznie zmiękczony, o smutnawych, zgaszonych kolorach. Wprawdzie mamy do czynienia z późną jesienią, ale mimo to mogłyby być nieco żywsze, a czerń mocniejsza. Szczegóły są odwzorowane także przeciętnie. Dalszy plan w ogóle ginie w mroku, a detale bliższego planu, zwłaszcza w ciemniejszych fragmentach obrazu, też nie są zbyt wyraźne. Dźwięk bez przestrzenności, bardzo frontalny. Separacja odgłosów – trzaśnięcia drzwiczek auta, przejeżdżające samochody, telefon itp. – jest jednak zauważalna.

BONUSY

Film został skomentowany przez reżysera Macieja Odolińskiego. Jest to komentarz niesłychanie drobiazgowy, skupiony głównie na aspektach realizacyjnych (taksówkarz jest prawdziwy, ale taksówka już nie; tę scenę kręciliśmy późno w nocy, głos w telefonie jest dogrywany itp.), toteż jeśli kogoś interesują filmowe kulisy, znajdzie tu sporo informacji, ale inni mogą się poczuć nieco znużeni natłokiem technicznych detali. Reżyser uczciwie przyznaje się także do tego, co mu nie wyszło lub czego nie mógł zrobić.

Kulisy realizacji filmu przybliża również standardowy materiał „making of” (15.05 min), wypełniony wypowiedziami reżysera, aktorów, ujęciami z filmu i migawkami z planu. W scenie niewykorzystanej można zobaczyć pełną wersję tańca na rurze w wykonaniu Anny Prus, a na pozostałe dodatki składa się 12 zwiastunów.

ren