Nawet gdy fabuła lekko kuleje, pozostaje w odwodzie ten fajny efekt złowieszczego domiszcza, w którym strych tudzież piwnicę zamieszkują stworzenia nie z tego świata. Cóż – nieważne, że oglądaliśmy to już dziesiątki razy – „dobry” duch jest na wagę złota! Trudno powiedzieć, czy w „Naznaczonym” oglądamy „dobre” duchy, bo wyraźnie są one lepsze, czytaj: skuteczniejsze, w pierwszej części niż w drugiej.
Oto małżeństwo Lambertów z trójką dzieci sprowadza się do nowego domu. Po upadku z drabiny jeden z chłopców zapada w śpiączkę, na którą lekarze nie widzą rady. Renai, matka chłopca, zaczyna być przekonana, że to, co się stało, to wina… domu i zamieszkujących go duchów, które zaczyna widywać i które zdają się czyhać na życie dzieci. Lambertowie przeprowadzają się ponownie i wszystko zdaje się wracać do normy. Pozornie.
No i tu mniej więcej kończy się bardzo fajna, najeżona mrożącymi krew w żyłach momentami thrillerowość filmu, który chwilami trzymał w niezłym napięciu, a zaczyna, by tak rzec, horrorowość wpadająca w komediowość. Nie dam głowy, że było to zamierzone. Jeśli tak, to w porządku, acz wówczas film powinien być o wiele bardziej spójny, bo daleko mu do perełki takiego melanżu, czyli „Wrót do piekieł” Sama Raimiego. Jeśli jednak reżyser po prostu nie poradził sobie z materią, to mamy problem. W drugiej części – od pojawienia się bardzo komediowej dwójki łowców duchów – zaczyna być bowiem pastiszowo. Ukłon w stronę cyklu o Freddiem Krugerze jest aż nazbyt dosłowny. Diabeł ostrzy sobie więc stalowe szpony, a zamieszkuje wraz z gromadą potępieńców wyglądających jak wystawowe figurki z lat 50. całkiem intymny kawałek hmmm... piekła zwanego Dalą, by tam łapać niczym na lep duszyczki dzieci, które wypuszczają się dalej, niż im wolno, w swej wyobraźni. Pomysł podróży Orfeusza / Josha Lamberta do piekieł w poszukiwaniu ukochanej istoty byłby o wiele logiczniejszy, gdyby ową przestrzeń zamieszkiwało więcej takich zagubionych jak dusza jego synka dusz innych dzieci. Ale rozumiemy, że nie byłyby one tak malownicze jak te stworzone przez filmowych dekoratorów wnętrz figurki panoptikum.
Na pewno pozostanie nam w pamięci kilka motywów z filmu: elektroniczna niania, w której słychać podejrzane glosy, seans spirytystyczny czy motyw z fotografiami. Trzeba też przyznać, że aktorsko film stoi na wysokim poziomie. Szkoda, że przedobrzono o tych kilka upiorów za dużo.
ASPEKTY TECHNICZNE
Saturacja kolorów daleka od stuprocentowej, właściwie większość barw zawiera domieszkę szarości, nawet jasne pastele czy teoretycznie żywsze barwy są mocno stonowane. Wyjątek stanowi podróż do Dali, gdzie sporo wyrazistej czerwieni. Film ma poza tym dosyć płytki kontrast, a i niezbyt głębokie czernie nie sprzyjają wrażeniu wielowarstwowości obrazu. Ten ostatni wydaje się miejscami lekko prześwietlony, tak że na przykład ludzkie twarze przypominają gładkie maski. Falowanie krawędzi to jedyna poważniejsza usterka transferu.
Dźwięk bardzo dobry i to on głównie napędza nastrój. Nie można się opanować, żeby po plecach nie przebiegały ciarki za każdym razem, gdy usłyszymy szept, pomruk, stukot, kroki, trzask drzwi czy wrzask. Te thrillerowe odgłosy oraz muzyka rodem z „Psychozy” dobrze „leżą” w tyłach, a i subwoofer ma sporo pracy (seans czy wyprawa ). Dialogi wyraźne.
BONUSY
Spora garść zwiastunów, oferta dystrybutora i sylwetki aktorów i twórców.
veroika
Premiera DVD i BD: 28.11.2011 |
