Dwoje starszych ludzi mieszkających na prowincji wybiera się do dalekiego Tokio i Osaki, aby odwiedzić swoje dawno niewidziane dorosłe już dzieci. Po kilku dniach pobytu okazuje się, mimo deklaracji radości ze spotkania, że pochłonięte sprawami zawodowymi dzieci nie mają czasu na zajmowanie się gośćmi. Wysyłają rodziców do sanatorium, ale ci, zmęczeni zakłócającym spokój zachowaniem dużo młodszych osób, wracają z niego wcześniej. Wnuki także nie są zżyte z dziadkami, których właściwie nie znają. Najwięcej zainteresowania i serdeczności parze starszych ludzi okazuje ich synowa, wdowa po ich najmłodszym synu.
Opowieści takich jak tokijska mogłoby być pewnie z kilkadziesiąt – warszawska, londyńska, paryska, waszyngtońska i wiele innych, ponieważ niezależnie od szerokości geograficznej i czasów, w których żyjemy, troski ludzi się nie zmieniają. A jedną z najpoważniejszych jest stosunek dorosłych dzieci do starszych rodziców. Yasujiro Ozu opowiedział historię uniwersalną, jakich tysiące dzieje się tu i teraz: dorosłe dzieci są zbyt pochłonięte sobą i swoją pracą, żeby poświęcić czas rodzicom, których – jak wynika z filmu – nie odwiedzają i których nie widziały od kilku lat. Ktoś mógłby dziś powiedzieć, że czasy są takie – trzeba zabiegać o pracę, utrzymać siebie, rodzinę, zadbać o lepszą przyszłość dla dzieci – ale czasy zawsze są takie. Dzieciom bohaterów „Tokijskiej opowieści” wystarczy świadomość, że rodzice gdzieś tam są i żyją, mieszka z nimi najmłodsza córka, więc nie trzeba się o nich martwić. Yasujiro Ozu nakręcił swoją historię w bardzo spokojnym tempie, zdarzenia oglądamy tak, jak widzą je staruszkowie. Pomimo smutnego wydźwięku z filmu bije spokój. Jeżeli chodzi o zachowania bohaterów, europejski widz musi wziąć pod uwagę sposób bycia Japończyków – uśmiechy i ukłony nie są wyrazem sztuczności, ale uprzejmości i grzeczności.
„Tokijska opowieść” wchodzi w skład wydanej przez Gutek Film serii „Arcydzieła mistrzów”
ASPEKTY TECHNICZNE
Obraz czarno-biały, o zmiękczonej ostrości. Kontrast niezbyt mocny, brak dobrego nasycenia czerni, obraz nieustannie to jaśnieje, to ciemnieje. Na ciemnych lub słabiej oświetlonych fragmentach kadrów szczegóły zlewają się lub nikną, to samo dotyczy drugiego i dalszych planów. Występują na ogół drobne zabrudzenia obrazu, drżenie krawędzi i szemranie tła.
Dźwięk w Dolby Digital 2.0. Dynamika stonowana, dominują dialogi, a pomiędzy nimi cisza lub niezbyt głośna muzyka. W tle delikatne odgłosy domowej krzątaniny, rzadziej głośniejsze dźwięki, jak np. głuche, bardzo stłumione dudnienie pociągu.
BONUSY
Brak dodatków.
itk
Premiera DVD: 2.12.2011 |
