| Jack Marrowbone wraz z trojgiem młodszego rodzeństwa mieszka w położonej na odludziu rodzinnej posiadłości. Po śmierci ukochanej matki rodzeństwo stworzyło tu sobie własny, bezpieczny świat, bez udziału dorosłych. Od pewnego czasu jednak mieszkańcy domu zaczynają doświadczać niewyjaśnionych, coraz bardziej niepokojących zjawisk. Wkrótce dochodzą do przerażającego wniosku, że na poddaszu ich domu kryje się jakaś wroga istota, w tajemniczy sposób związana z przeszłością ich rodziny.
Od „Sierocińca” (do którego scenariusz napisał reżyser tego filmu), a właściwie jeszcze wcześniej, bo od „Labiryntu Fauna” trudno nie stać się fanem hiszpańskich horrorów, które potrafią straszyć bez pomocy gadżetów, za to niezwykle skutecznie, bo używając do tego psychologii. Oczywiście że w „Tajemnica Marrowbone” nie brakuje typowo horrorowych akcji: zsuwających się prześcieradeł, pękniętych luster, otwierających drzwi czy skrzypiących desek, ale to tylko intrygująca oprawa historii, w której na tle mrocznej tajemnicy rozgrywa się walka z duchami/półżywymi demonami czy upiorami umysłu, bo film nie jest do końca jednoznaczny. To stanowi jednak tylko o mocy sugestii, jaką seruje nam hiszpański reżyser. Wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi, a nasz racjonalizm zostaje wystawiony na próbę, zwłaszcza że finał filmu jest mega zaskakujący co przy hiszpańskich horrorach stało się już regułą. Założę się, że podobnie jak ja, większość osób zacznie jeszcze raz wracać do kilku scen żeby spojrzeć na nie poprzez pryzmat wiedzy finałowej. Film ma znakomity klimat, którego scenerią jest dom położony na końcu świata, z jego mrocznymi zakamarkami kontrastującymi mocno z malowniczym pięknem zatoki. Znakomicie pomyślane, trzymające w napięciu sceny idealnie budują nastrój zła, które powoli oplata swymi mackami dom z jego mieszkańcami, osobami które się do niego zbliżają i widzami, którzy jakoś tracą ochotę by zgasić światło. Bardzo dobre role młodych bohaterów z wybijającą się „nerwową” kreacją Charliego Heatona („Stranger Things”), powodują że to co się dzieje w Marrowbone bardzo nas obchodzi, a to już połowa sukcesu jeśli chodzi o zaangażowanie widza w oglądanie.
ASPEKTY TECHNICZNE
„Tajemnicę Marrowbone” polecam jako przykład bardzo malowniczego horroru. Na piękne kadry składają się pięknie nasycone, naturalne kolory ziemi, jak soczysta zieleń nadmorskich łąk i jasny, w kolorze ochry piasek plaży. Głębi i blasku dodaje scenom ładne naturalne oświetlenie: południowe lub zachodzące słońce albo blask naftowych świec z ich pełgającymi światłami.
Muzyka jest warta uwagi, głównie skrzypce mają niepokojące, brzmienie jakiego nie powstydziłby się Hitchcock. Odgłosy horrorowe: skrzypienie podłóg, rozbijanie szkła, strzały zaskakują dynamizmem i usytuowaniem w kanałach.
BONUSY
Booklet.
Veroika |
