Przyczyn tego jest więcej niż domniemanych miejsc ukrycia św. Graala. Przede wszystkim scenariusz – trudno wywnioskować, czy miała to być historia dla młodszych widzów (wskazuje na to ewidentne unikanie pokazywania przemocy, a także komiksowość wielu sekwencji – to zresztą ekranizacja serii rysunkowych opowieści Jacques'a Tardiego), czy też jednak dla starszych (z pokazaniem piersi Besson nie miał problemu, pseudonaukowe wywody też dzieciaków nie zaciekawią). Nie zadbano ponadto o dość rzucające się w oczy „detale”. No i efekty… Podobne robiono dwie dekady temu, wówczas wywierały jakieś wrażenie, dziś widać, że zbyto nas byle czym. Film na początku irytuje infantylnością, potem przytłacza chaotycznym pomieszaniem gatunkowym (w jednej scenie komediowa cięta riposta, w następnej ożywająca mumia, w kolejnej śledztwo jak z kryminału noir). Ot taki fotoplastykon – lekko bez składu i ładu, ale przyjemny dla oka.
Może się natomiast podobać scenografia i kostiumy. Akcja rozgrywa się w Egipcie i w Paryżu na początku XX wieku, jest malowniczo i wysmakowanie (operator Thierry Arbogast starał się nawiązać do klimatu z dzieł Jeuneta).
I jeszcze słówko o fabule: Adela to przebojowa reporterka, która żadnej mumii się nie boi. Przywozi do Paryża z Egiptu mumię, jak sądziła, osobistego lekarza Ramzesa II, który – po wskrzeszeniu – ma uzdrowić jej siostrę. Sposób na ożywianie mumii, a jak się okazuje, również niewyklutych pterodaktyli, zna pewien profesor. Ożywił on (a w zasadzie sprawił, że doszło do wyklucia się z jaja umieszczonego w muzeum) pterodaktyla, który teraz hula po paryskim niebie i bynajmniej nie zachowuje się grzecznie. Przez to profesor ów trafia do więzienia, Adela musi go więc uwolnić. Potem wychodzi na jaw, że przywieziona przez nią mumia jest z zawodu kimś innym, na pewno nie medykiem. Jednak nie wszystko stracone...
„Niezwykłe przygody...” wchodzą w skład kolekcji filmów Luca Bessona wydanej przez Monolith Video.
ASPEKTY TECHNICZNE
Jeśli film na czymś traci, to tutaj nadrabia, bo „Niezwykłe przygody Adeli Blanc-Sec” to perełka obrazowa i dźwiękowa. Obraz jest mocno stylizowany, z kontrastem podkręconym na maksa, uwypuklającym wszystkie detale scenografii i bździnki strojów. Adela nosi się jak barwny ptak, toteż zwłaszcza panie czeka gratka w postaci zachwytu nad orgią kolorów: karmazynowych czerwieni, intensywnego indygo czy zieleni w odcieniu malachitu. A to same stroje, a sam Paryż pyszni się kolorami, które spłynęły z palety impresjonisty. Tylko sekwencja egipska jest bardziej monochromatyczna, ale i tak w tej jednolitości mocno rozbuchana, króluje w niej piaskowe ecru, płowy, herbaciane brązy, nasycony ugier i lśniące złoto. Ostrość adekwatna do ostrego języka bohaterki.
Perełka również dźwiękowa. Dobrze brzmią zarówno subtelne odgłosy gruchania gołębia w lewym kanale czy parskanie konia w prawym, słychać każde niemal ziarenko piasku przesypujące się w scenach eksplorowania grobowca egipskiego medyka. Basowo zabrzmi grzmot otwieranych, ciężkich drzwi muzeum czy szum skrzydeł pterodaktyla, nie mówiąc już o jego ryku. Ale najlepszą scenką jest niewątpliwie ożywianie mumii w mieszkaniu Adeli, z furkotem krążących w powietrzu przedmiotów. Muzyka z epoki dopełnia klimatu. Radzimy oglądać w oryginale, bo wiele stracimy, nie mogąc w pełni docenić kwestii Adeli wypowiadanych przez aktorkę z szybkością karabinu M16.
BONUSY
Tylko zwiastuny.
Jan / veroika
Premiera DVD: 23.11.2011
|
