Sngmoo Lee zafundował nam komiksową opowieść zawierającą typowe składniki filmów akcyjnych z Hongkongu, westernów Sergia Leone i kostiumowych widowisk wuxia spod znaku „Przyczajonego tygrysa…” (to ostatnie dotyczy choreografii walk). Całość niby to oparta na wschodniej legendzie, ale zdecydowanie bliższa światu wykreowanemu na użytek komputerowej gry.
Głównym bohaterem jest perfekcyjny zabójca Yang, który kolejno eliminuje wrogów z innego klanu. W chwili słabości (czytaj: w przebłysku człowieczeństwa) ratuje niemowlaka, córkę członka owego klanu. Teraz przed zemstą ziomków musi uciekać z Azji do Ameryki. Zatrzymuje się w zapomnianym przez świat miasteczku, którego mieszkańców nęka banda złoczyńców. Yang wspólnie z trupą wędrownych artystów, miejscowym alkoholikiem i dziewczyną, która zapała do niego uczuciem, rzuci bandzie wyzwanie. Ale wkrótce okaże się, że jego klan o nim i jego zdradzie bynajmniej nie zapomniał…
Takie filmy albo się kocha, albo je odrzuca – fabuła jest naiwna, podbudowane pseudomistyczną otoczką wątki plączą się i gmatwają niemiłosiernie. Mocno przerysowani bohaterowie pochodzą z różnych bajek, a przemoc ma coś z klimatu średniowiecznego karnawału. Zdjęcia jednak urzekają pięknem, są dopieszczone i wysmakowane plastycznie, reżyser co chwila puszcza oczko do widza, a choreografia walk wywołuje jednocześnie zażenowanie i podziw. Fani postmodernistycznych hybryd gatunkowych będą zadowoleni.
ASPEKTY TECHNICZNE
Wizualnie i dźwiękowo „Honor wojownika” to majstersztyk. Właściwie połowa kadrów w filmie mogłaby trafić do naszej sekcji CudoKadrów z racji swej plastycznej doskonałości. Przedmioty są idealnie ostre, pięknie oświetlone i mocno skontrastowane. To ostatnie sprawia, że obraz jest niemalże trójwymiarowy. Z racji tego, że sceny akcyjne mają w filmie zwolnione tempo, żadne szczegóły typu błysk ostrza, krople krwi, wzbijające się w powietrze tumany kurzu czy iskry z broni palnej nie umykają naszemu wzrokowi. Kolory są znakomicie nasycone. Jeśli czerwień, to płomienna, jeśli brąz, to promieniujący ciepłem drewna, jeśli szarość, to srebrzysta, jeśli biel, to arktyczna. Obraz przypomina dość charakterystyczne tony barwne z „Serii niefortunnych zdarzeń Lemony Snicketta”. Ta sama głębia, to samo barwne odrealnienie i… ta sama przyjemność w oglądaniu.
Jest nutka szaleństwa w ścieżce dźwiękowej „Honoru wojownika”. Pewne odgłosy są hiperrealne (wkurzające, bo coraz głośniejsze bzyczenie much) lub też wprzęgnięte w inne, co tworzy dźwiękowy melanż. Tak jest w przypadku odgłosów cyrku, w którym zgrzytliwe dźwięki zardzewiałych maszynerii, dziwaczne chichoty (duchów?), dźwięk mandoliny połączone są z radosnymi, świątecznymi fajerwerkami. Dużo się dzieje na frontach, ale jeszcze więcej w tyłach. Z jednego kanału do drugiego niesie się świst rzucania nożem czy mieczami, rykoszety pocisków odbijających się od konstrukcji diabelskiego młyna czy głośne wybuchy lasek dynamitu. Masę świetnie oddanych odgłosów walki i… jej konsekwencji w postaci kląśnięć oznaczających, iż ostry sztylet wbija się właśnie w miękkie ciało ofiary.
BONUSY
Tylko zwiastuny.
Jan / veroika
Premiera DVD: 9.05.2011
CIEKAWOSTKI - CUDOSCENA
|
