|
Płatny morderca Jack otrzymuje od swego szefa, mafiosa Darny’ego zadanie dostarczenia pewnej torby do obskurnego motelu na odludziu. Ma tam też czekać na swego bosa. Warunkiem otrzymania sowitego wynagrodzenia jest powstrzymanie się od ciekawości i nie zaglądanie do torby. Jednak to pozornie proste zadanie okazuje się niespodziewanie trudne. Jack zostaje ranny w czasie próby zabicia go, w bagażniku ma trupa niedoszłego zabójcy a na miejscu musi ratować życie nieznajomej dziewczynie.
Ten film to skrzyżowanie „Tożsamości”, „Psychozy” i „Sin City” z „Zagubioną autostradą”, ale zdaje się że debiutujący reżyser największą radochę czerpał z zabawy mrocznym, surrealistycznym i mocno chorobliwym klimatem „miejsca w którym wszystko jest możliwe”. Odcięty od cywilizacji motel jest areną działań mafiosów, agentów i płatnych zabójców, dziwek, alfonsów i Bóg wie kogo jeszcze a pieczę nad owym przybytkiem sprawuje niewątpliwie chory psychicznie kaleka. Za chwilę okaże się oczywiście, że nikt nie jest tym, za kogo się podaje, a normalność nie ma w ogóle wstępu do owego przybytku. Jeśli film interpretować w kategoriach zimnej logiki to niewiele trzyma się kupy. Jeśli w kategoriach koszmarnego snu – a mroczna oniryczność miejsca na to wskazuje – film jest całkiem strawny. Choć – powtarzam – wciąż nielogiczny. Reżyser chciał na wzór Lyncha pożenić te dwie poetyki czego dokonać mu się nie udało, tak jakby bał się pójścia na całość; przy tak oczywistych konwencjach trzeba jednak zastosować radykalne rozwiązania, a nie oglądać się na starszych reżyserów. Nie do końca przekonują też odtwórcy głównych ról. Pisząca te słowa i mająca pewną słabość do Johna Cusacka (Jack), przyznać musi, że nawet on wygląda na nie do końca przekonanego o tym co ma grać. Podsumowując podczas seansu nie będziemy więc siedzieć jak na szpilkach i gryźć paznokci ze zdenerwowania, ale też raczej nie przerwiemy oglądania filmu w połowie odkładając go na półkę. Sporo atrakcyjnej przemocy, kilka trafnych kwestii, parę niespodzianek i ciekawy jednakowoż klimat sprawiają, że „Feralna noc” jest pozycją do obejrzenia.
ASPEKTY TECHNICZNE
Oj przydadzą się po seansie krople do oczu, nieustannie wytrzeszczanych przez 104 minuty. Kadry toną w mroku, choć pełne są intensywnych barw obnoszonych przez główną bohaterkę: czerwieni gorsetu, błękitów peruki i różu szminki. Trochę poza tym fioletów i sporo brązu. Kontrast nie pomaga w odbiorze filmu, jest zbyt płytki byśmy mogli wyłowić szczegóły tła. Ostrości też jak na lekarstwo, kontury są lekko rozmyte, a sytuacji nie poprawia fakt, iż mamy do czynienia z marnym oświetleniem.
Dźwięk niezły, a w głośnikach sporo się dzieje. Na początku wita nas ryk silników samolotu, potem ejest już akcyjnie: pisk opon, szamotanina (komisariat, samochód) , bijatyki, wybuch motelu i strzały. Te ostatnie choć wybrzmiewają w tyłach mają jednak moc… kapiszonów. Szkoda! Za to nie zawiedzie nas muzyka – jest mocno hipnotyczna, chwilami gitarowa, chwilami przeważają klawisze i elektronika. Ale wchodzi ładnie i energicznie pomaga w osiągnięciu thrillerowego efektu.
BONUSY
Zwiastuny.
veroika |
